Księga Wyjścia 13,1 – 15,27

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Samo opuszczenie Egiptu w noc paschalną nie było jeszcze pełnią wyzwolenia; to dokonało się dopiero po przejściu Izraelitów przez morze. W pewnym sensie wydarzenie to można postrzegać jako kolejną „plagę”, gdyż  spełniało podobne cele, jak wcześniejsze udręki, które spadły na Egipt: miało pokazać Egipcjanom wielkość Boga i przekonać Izraelitów, iż mogą zawierzyć Bogu, który ujął się za nimi. To nie były dramatyczne, nieprzewidziane trudności wynikające z pośpiesznego działania, lecz przemyślane i zaplanowane przez Boga zdarzenie, które miało objawić Jego moc i chwałę – dlatego czytamy, iż to Bóg skierował Izraelitów nad brzeg morza i skłonił faraona do pościgu za nimi.

Co zrozumiałe, widok egipskiego pościgu wzbudza w Izraelitach przerażenie i skłania ich do narzekania. Jednak nie zostają za to skarceni (jak to będzie często miało miejsce w przyszłości) – to nie oni są poddani próbie, ale moc i wierność Pana. I gdy Bóg w cudowny sposób wybawia ich z „pułapki”, przeprowadza suchą nogą na drugi brzeg i niszczy wszystkich, którzy ich ścigali, Izraelici utwierdzają się w swojej wierze w Boga i zaufaniu Mojżeszowi, który im przewodzi.

Zakończeniem opisu wyjścia z niewoli egipskiej jest pieśń zaintonowana przez Mojżesza, w której spogląda wstecz na to, co Bóg już uczynił (pokonanie faraona) i jest zapowiedzią tego, co się stanie (strach narodów, a nawet wzniesienie świątyni na świętej górze Pana). Od tej chwili rozpoczyna się nowy rozdział historii narodu wybranego, co nie znaczy, że wyzbyli się oni wszystkich nawyków, jakich nabrali w niewoli. Na pierwszym postoju otrzymują pierwsze, nieznane nam jeszcze, prawa i przykazania – i obietnicę, że jeśli będą ich przestrzegać, ominą ich wszelkie choroby (plagi), których byli świadkami w Egipcie.

Fragment ten kontynuuje także łączenie opisu historycznego z przepisami liturgicznymi: poleceniami, w jaki sposób mają wspominać (świętować) te wydarzenia. Oprócz obchodzenia Święta Przaśników, pamięć o wyzwoleniu z Egiptu ma podtrzymywać praktyka oddawania Bogu wszystkiego, co pierworodne: ludzi i zwierząt. Każdy pierworodny syn musi zostać wykupiony, każdy samiec z pierwszego miotu, wykupiony lub złożony Bogu w ofierze.

Zwróć uwagę: Ceremonia „poświęcenia” nowo narodzonego Jezusa w Świątyni Jerozolimskiej (zob. Łk 2,22-24) była w istocie wypełnieniem nakazu wykupienia pierworodnego syna.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.