1 Ks. Król. 22,1 – 2 Ks. Król. 2,25

Choć Achabowi zostało oszczędzone być świadkiem upadku swego rodu, i tak musiał ponieść konsekwencje niewierności Bogu. Okazją do tego była wspólna wyprawa królów Izraela i Judy w celu odzyskania Ramy, jednego z miast lewickich w Gileadzie. Jehoszafat i Achab zawarli przymierze przypieczętowanie małżeństwem swych dzieci, Atalii i Jehorama, powstrzymując wieloletnie wojny, które toczyli ich poprzednicy.

Przygotowania do wojny ukazują również działalność fałszywych proroków, którzy „prorokowali” to, co ludzie chcieli usłyszeć. Możliwe,że 400 proroków, o których wspomina tekst, to prorocy Aszery, których zabrakło na górze Karmel (zob. 1 Krl 18,19 i 18,22.25), co wyjaśnia pytanie Jehoszafata o innego proroka Pana. I to on, jak niegdyś Eliasz, samotnie przeciwstawia się fałszywym prorokom, tłumacząc ich zwiedzenie zaślepieniem zesłanym przez Boga. Tak czy inaczej król Achab jest przejęty proroctwem Micheasza i postanawia wyruszyć do walki w przebraniu, co byłoby niepotrzebne, gdyby uwierzył „własnym” prorokom, a mimo to ginie od „przypadkowej” strzały. Znaczące jest również to, że w całym tym fragmencie, od ogłoszenia wyroku nad domem Achaba, jest on nazywany jedynie „królem izraelskim”, a jego imię pojawia się dopiero w podsumowaniu rządów, tak jakby stał się tylko uosobieniem urzędu, a jego tożsamość była sprawą drugorzędną.

Syn Achaba, Achazjasz, kontynuuje bałwochwalcze praktyki rodziców i po wypadku zwraca się do pomoc do filistyńskiego bóstwa Baal-Zebuba, co ściąga na niego wyrok Boży, ogłoszony przez Eliasza. Jest to jednocześnie ostatnia misja wielkiego proroka, który niedługo po tym zostaje zabrany przez Boga. Opowieść o tym wydarzeniu staje się historią „dziedziczenia” prorockiego, gdyż prośba Elizeusza o „podwójną miarę” jest prośbą o część „spadku” należną najstarszemu synowi i dziedzicowi (niektórzy zwracają uwagę na fakt, iż Biblia istotnie opisuje dwukrotnie więcej cudów, które dokonały się za pośrednictwem Elizeusza).

Elizeusz powraca ostatecznie do Samarii, stolicy północnego królestwa, a epizod z dziećmi (wyrostkami) można rozumieć jako konfrontację proroka wiernego Bogu z odstępczą religią z Betel („łysina” Elizeusza była zapewne znakiem przynależności do grup proroków Jahwe). Elizeusz będzie dla Izraela równie trudnym prorokiem, jak Eliasz.

Zwróć uwagę: W Nowym Testamencie Belzebub utożsamiany jest z księ-ciem demonów (Mk 3,22; Mt 10,25; 12,24-28; Łk 11,15-19).

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl – cz.1.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl – cz.2.