Księga Hioba 38,1 – 42,17

Czy Bóg może ugiąć się przed żądaniami człowieka? Czy Stwórca ma odpowiadać na pytania tych, których stworzył? Ponieważ w innych księgach Pisma Świętego Bóg często przemawia do ludzi; więcej, On sam inicjuje taki kontakt, umyka nam prawdziwe znaczenie zakończenia Księgi Hioba. Niemal każda z wcześniejszych wypowiedzi podkreślała fakt, iż człowiek nie powinien spodziewać się, że Bóg zechce przemówić do niego. Przyjaciele Hioba (i Elihu) dowodzili, że Bóg jest zbyt wielki, aby miał się przed nim tłumaczyć, a jedną z najpoważniejszych skarg Hioba było właśnie to, że Bóg milczy. I oto, w najbardziej szokującym zwrocie akcji w całej księdze, Bóg przemówił.

Nie odpowiedział jednak na pytania ani zarzuty Hioba, nie odniósł się do kwestii, które dominowały w jego dyskusji z przyjaciółmi. Zamiast tego to Bóg stawia pytania i konfrontuje Hioba z jego niewiedzą i bezradnością w obliczu dzieła stworzenia świata, zjawisk przyrodniczych i całej ożywionej natury, symbolizowanej tu przez zwierzęta.

W drugiej mowie Bóg konfrontuje Hioba z zadaniem powstrzymania zła na świecie. Najpierw wspomina o ludziach pysznych, ale znaczną część wypowiedzi zajmują opisy dwóch potężnych stworzeń. Bibliści nie są zgodni co do interpretacji tych opisów. Tekst wspomina o Behemocie i Lewiatanie. Można interpretować to jako opisy hipopotama i krokodyla (i tak czyni część przekładów polskich) lub imiona dwóch mitycznych potworów, reprezentujących siły chaosu. W tym wypadku Bóg stawiałby przed Hiobem zadania poskromienia uosobionych mocy zła i nieprawości – czego jako człowiek nie będzie w stanie zrobić.

Hiob uznaje swoją niemoc i odwołuje wcześniejsze żądania, gdyż w świetle Bożego objawienia stają się absurdalne. A Bóg, nie kryjąc gniewu, zwraca się do przyjaciół Hioba, gdyż nie mówili prawdy o nim, tak jak Hiob. Wierny sługa Boży otrzymuje dwukrotnie większy majątek, rodzinę, szacunek i długie życie. Nie wiemy tylko, czy kiedykolwiek dowiedział się, dlaczego go to wszystko spotkało. Wątek sporu szatana z Bogiem, od którego zaczyna się księga, został pominięty.

Zwróć uwagę: Lewiatan (Hi 3,8;  40,25; Ps 74,14; 104,26, Iz 27,1), Behemot (Hi 40,15) i Rahab (Hi 9,13; 26,12; Ps 87,4; 89,11; Iz 30,7; Iz 51,9), to mityczne potwory, które zostały poskromione przez Boga w dziele stworzenia (możliwe, że to nich mowa w Rdz 1,21), symbolizujące siły chaosu i zła (np. Rahab staje się symbolem Egiptu).

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.