Księga Powtórzonego Prawa 31,30 – 34,12

Ostatni fragment Księgi Powtórzonego Prawa ma charakter poetycki: w takiej formie przedstawiona jest tzw. „pieśń Mojżesza”, która będzie dla Izraelitów świadkiem ich przymierza z Bogiem (a raczej złamania jego postanowień) oraz błogosławieństwa, które Mojżesz wypowiedział nad plemionami Izraela.

Słowa pieśni opowiadają o powołaniu Izraela, jego błogosławieństwach, bałwochwalczym odstępstwie, karze, wygnaniu i odrodzeniu, które będzie wywyższeniem jedynego Boga. Tak właśnie potoczy się dalsza historia narodu wybranego, więc pieśń ta jest proroczą zapowiedzią nieuchronności Bożego sądu i nadziei odrodzenia. Dla każdego Izraelity, który, zgodnie z nakazem Bożym, nauczyłby się jej na pamięć, byłaby istotnie świadectwem o chwiejnej naturze ludzkiej wierności i ostrzeżeniem przed lekceważeniem Bożego przymierza. W pieśni tej pojawia się także poetyckie określenie Izraela, Jeszurun (prawy, sprawiedliwy), które pojawi się w Biblii jeszcze tylko raz, w proroc-twie Izajasza o odrodzeniu narodu skazanego na wygnanie (Iz 44,2).

Ostatnimi słowami Mojżesza, niczym umierającego ojca narodu, są błogo-sławieństwa plemion Izraela. Najwięcej uwagi otrzymują kapłańskie plemię Lewiego (z którego pochodził również Mojżesz) oraz plemię Józefa (a właściwie dwa, Efraima i Manassesa), które było również wyróżnione w błogosławieństwie Jakuba, kończącym Księgę Rodzaju. Pominięte jest natomiast plemię Symeona, którego rozproszenie (razem z plemieniem Lewiego), zostało zapowiedziane przez Jakuba (Rdz 49,7). Już podczas wędrówki przez pustynię plemię Symeona zmalało do blisko 1/3 swej pierwotnej wielkości, stając się najmniejszym z dwunastu plemion Izraela, a ostatecznie zostało wchłonięte przez Judę.

Mojżesz umarł, tak jak zapowiedział Bóg, widząc z daleka ziemię, do której przez ostatnie 40 lat życia prowadził naród Izraelski. Lokalizacja pochówku pozostała nieznane, prawdopodobnie po to, by nie stać się miejscem kultu. Przewodzenie narodowi w płynny sposób przechodzi w ręce Jozuego, a całej historii Izraela nie było już człowieka (proroka), który doświadczałby tak bliskiego kontaktu z Bogiem.

Zwróć uwagę: Mojżesz ukazał się podczas przemienienia Jezusa (Mt 17,3; Mk 9,4; Łk 9,30), „wkraczając” w ten sposób do Ziemi Obiecanej i oddając cześć Jezusowi, który okazał się większy niż on (zob. Hbr 3,2-6).

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.