Księga Ozeasza 8,1 – 14,9

Efraim – nazwa występująca często w całej księdze Ozeasza – był jednym z plemion Izraela (Efraim był synem Józefa, „adoptowanym” przez Jakuba), ale ze względu na swą dominującą pozycję, stał się synonimem wszystkich 10 pokoleń północnego królestwa, dlatego określenie to używane jest zamiennie z „Izraelem”, a gdy chodzi o cały naród, padają słowa „Efraim (Izrael) i Juda”.

Proroctwa Ozeasza są niezwykle emocjonującym wołaniem Boga o to, aby lud wybrany powrócił do swojego Boga. Zapowiedzi nadchodzącego sądu przeplatają się w niej z zapewnieniami o Bożej nieprzemijającej miłości i łasce. W pierwszej chwili wydaje się wręcz, że Bóg nie może zdecydować się, w jaki sposób potraktować odstępny naród, ale to wrażenie wyrasta z filozoficznego obrazu Boga, jako istoty niewzruszonej, pozbawionej emocji, niepojętej dla człowieka i przemawiającej z pozycji najwyższego autorytetu głosem nie znoszącym sprzeciwu. Bóg przedstawiony w Biblii jest daleki od tego obrazu; jest właśnie pełen emocji i nie obawia się przemawiać do ludzi w bardzo emocjonalny sposób, sięgając po każdy możliwy środek, aby tylko skłonić ich do upamiętania. Język ksiąg prorockich jest często językiem poetyckim, skupionym na wywołaniu refleksji i przekonaniu słuchaczy (czytelników) do zmiany postępowania, a nie na dostarczeniu teologom materiału do intelektualnych rozważań.

Pod koniec księgi pojawia się więc poruszający obraz Izreala jako Bożego syna, wychowywanego przez Boga od dzieciństwa, otoczonego Jego miłością i opieką od czasu, gdy byli jeszcze „niemowlęciem”. W obrazie tym narodzinami narodu było wyjście z Egiptu, dzieciństwo przypadało na pustynię, a dorosłość przypadał na czas w Ziemi Obiecanej, gdy Izraelici wzbili się w pychę i odwrócili od swojego Ojca i Stwórcy. Ponieważ Bóg w swoim Prawie ostrzegał ich, że będzie dyscyplinował (karał) ich za takie odstępstwo, miał wszelkie podstawy, aby zniszczyć ich jako naród, ale ponieważ jest Bogiem cierpliwym i nieskorym do gniewu, ponieważ, jak sam mówi, „Ja jestem Bogiem, a nie człowiekiem” gotów jest czekać dłużej, aż Jego „syn” powróci do Niego, zanim ostatecznie zdecyduje się posłać go z powrotem w niewolę.

Zwróć uwagę: Wiele cytatów z Księgi Ozeasza znalazło się w Nowym Testamencie. Np. słowa „z Egiptu powołałem mojego syna”  (11,1) w Ew. Mateusza 2,15 zostały odniesione do Jezusa Chrystusa, Bożego Syna.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.