Księga Liczb 33,1 – 36,13

Koniec Księgi Liczb to jednocześnie koniec wędrówki Izraela przez pustynię. Lista obozów, w których zatrzymywali się po drodze obejmuje cały okres: od wyjścia z Egiptu aż po ostatni postój przed wejściem do Ziemi Obiecanej. I choć znaczna część tej tułaczki była niepotrzebna, jako całość pozostaje ona świadectwem Bożej ochrony i prowadzenia: Bóg doprowadził ich do ziemi, którą im obiecał.

Na pierwszy plan wysuwają się teraz zagrożenia, jakimi będą musieli stawić czoła po wkroczeniu do ziemi: a głównym z nich jest bałwochwalstwo: oddawanie czci innym bóstwom. Izraelici dwukrotnie już dali dowód temu, że łatwo ulegają tej pokusie (pod górą Synaj i na stepach Moabu), a będzie ona tym większa, gdy już osiedlą się w Kanaanie. Stąd wynikają surowe i liczne (bo zostaną wielokrotnie powtórzone) ostrzeżenia przed naśladowaniem tamtejszych narodów i nakaz wypędzenia ich z tych terenów, aby nie stały się przyczyną upadku Izraela. Wkraczając do Kanaanu Izraelici stają się narzędziem Bożego gniewu wobec tych ludów; jeśli pójdą ich śladem, spotka ich podobna kara.

Zasada szczególnej świętości Ziemi Obiecanej widoczna jest również w prawie o miastach schronienia. Przelanie krwi drugiego człowieka bezcześci (zanieczyszcza) ziemię; dlatego nie będzie litości dla tych, którzy świadomie podnoszą rękę na życie bliźniego – ich śmierć będzie przebłaganiem za to, co uczynili ziemi, w której Bóg postanowił zamieszkać pośród swojego ludu. Nawet niezamierzone zabicie człowieka pozbawia ziemię jej świętości i czystości, dlatego też winni przelania krwi muszą schronić się w szczególnych enklawach, tzw. „miastach schronienia” i pozostać tam aż do śmierci arcykapłana, którą można uznać za symboliczną „zapłatę” za zabójstwo, jakiego się dopuścili.

Przed wkroczeniem do ziemi zostają określone jej granice i sposób podziału między poszczególne plemiona. Lewici, którzy zostali poświęceni Bogu, nie otrzymają ziemi, lecz jedynie miasta (a właściwie większe wioski) wraz z okolicznymi pastwiskami, rozmieszczone równomiernie po całej ziemi. Wędrówka zakończona, najważniejsze plany ustalone. Nadszedł czas na „ostatnie kazanie” Mojżesza i przypomnienie ludowi  o przymierzu, jakie zawarli z Bogiem: Księgę Powtórzonego Prawa.

Zwróć uwagę: Jak się okaże, Izraelici nie wypędzą wszystkich mieszkańców Kaananu i spełni się Boża zapowiedź: jeszcze długo będą oni „cierniem” a nawet prześladowcami dla narodu wybranego.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.