List do Tytusa 1,1 – 3,15

List do Tytusa jest bardzo podobny w formie i treści do 1 Listu do Tymoteusza; i podobnie jak on, nie nawiązuje do żadnych wydarzeń, które zostały opisane w księdze Dziejów Apostolskich. Dlatego bibliści łączą je ze sobą, datując oba na połowę lat 60-tych I wieku, po opuszczeniu przez apostoła Pawła aresztu domowego w Rzymie.

Paweł pozostawił Tytusa na Krecie, powierzając mu podobne zadanie, jak Tymoteuszowi w Efezie – ustanowienie starszych w nowo powstałych zborach i wpojenie im podstawowych zasad wiary chrześcijańskiej. Tu również poważnym problemem i zagrożeniem są fałszywi nauczyciele, próbujący zwrócić chrześcijan wywodzących się spośród pogan ku przestrzeganiu prawa Mojżeszowego i tradycji żydowskich.

Zasady wiary, które Tytus miał wpoić nawróconym mieszkańcom Krety, nie miały jednak charakteru teoretycznego. Przeciwnie, dotyczą przede wszystkim praktyki codziennego życia i prawego charakteru. Pośród kryteriów, według których należy oceniać kandydatów na starszych niemal w ogóle nie ma odpowiedniego wykształcenia czy umiejętności przekonującego formułowania prawd doktrynalnych, lecz głównie cechy charakteru, które uczynią ich wzorem godnym naśladowania przez wszystkich wierzących. Podobnie brzmią zalecenia stawiane innym chrześcijanom, nawet sama istota „zdrowej nauki” definiowana jest poprzez zachowania i charakter. „Teoretyczne rozważania” wyróżniają natomiast głownie fałszywych nauczycieli, poszukujących uzasadnienia swej pozycji nie w mocy ewangelii i prawdziwym uświęceniu życia, lecz ludzkiej (nie)mądrości i bezprzedmiotowych dyskusjach.

Listy pasterskie, jak nazywa się korespondencję kierowaną do Tytusa i Tymoteusza, są ważnym świadectwem przemian, jakie dokonywały się we wczesnym kościele. Nowe wspólnoty powstawały głównie wśród pogan, którzy z jednej strony wymagali nauczania w prawdach wiary i praktycznej pomocy w budowaniu struktur lokalnych społeczności, a z drugiej strony padali łatwym łupem fałszywych nauczycieli, odwołujących się do tradycji żydowskich i pogańskich zwyczajów, aby wykorzystać wierzących do swoich celów. Rola „przedstawicieli apostolskich” odpowiadała dokładnie pracy pasterzy: paść i bronić powierzoną im trzodę.

Zwróć uwagę: Stałe grono współpracowników apostoła Pawła obejmowało także inne osoby, np. Tychikusa (zob. Dz 20,4; Ef 6,21; Kl 4,7; 2 Tm 4,12) i Apollosa (zob. Dz 18,24; 19,1; 1 Kor 3,5-6; 16,12).

05-16

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.