Księga Sofoniasza 1,1 – 3,20

Prorok Sofoniasz głosił przesłanie Boże w czasach panowania króla Jozjasza, ostatniego wielkiego reformatora Judy, który wstąpił na tron po okresie poważnego odstępstwa Judejczyków od Boga, jakie miało miejsce za panowania królów Manassesa i Amona. Znajduje to odzwierciedlenie w treści księgi, która w wielu miejscach jest wyraźnym potępieniem praktyk, które stały się powszechne pośród ludu Bożego.

Także w tej księdze ważna rolę odgrywa „dzień Pana”, czas Bożego sądu nad złem i grzechem. Tym razem jednak, sąd ten w szczególny sposób zagraża ludowi Bożemu. Bałwochwalstwo, w jakie zepchnęły Judę rządy poprzednich królów, nie może pozostać bez kary – i nie pomoże nawet szczególny status ludu Bożego, jakim cieszą się Judejczycy.

Sąd Boży spadnie także na okoliczne narody – tak jak zazwyczaj interpretowali to Izraelici – a nawet na wielką Niniwę, która wynosiła się ponad wszystkich. Ale to w żadnym razie nie będzie usprawiedliwieniem dla Jerozolimy; przeciwnie, los, jaki spotka inne narody, powinien być dla ludu wybranego otrzeźwieniem i przyczynkiem do nawrócenia.

W Księdze Sofoniasza ważną rolę odgrywa także motyw „resztki Izraela” – niewielkiej nawet grupy ludzi, którzy mimo powszechnego odstępstwa, pozostają wierni Bogu. I różnica między nimi a innymi, „nominalnymi” członkami ludu Bożego staje się szczególnie wyraźna w chwilach sądu i dyscyplinowania. Zawsze jest grono ludzi, którzy trwają przy Bogu i to oni stają się zaczątkiem nowego pokolenia „ludu Bożego”, odbiorcami nieodwołalnych obietnic Bożych. Mimo iż Bóg wybrał sobie jeden, szczególny naród, przynależność do Izraela nigdy nie była bezwarunkową gwarancją błogosławieństw Bożych; spełnienie obietnic zawsze zależało od wierności tych, którzy je słyszeli.

Dlatego też sąd Boży – „dzień Pana” – jest nie tylko końcem czegoś (zła i grzechu), ale także i nowym początkiem. Sofoniasz zaznacza, że takiego początku doświadczą także inne narody: odrodzenie będzie udziałem nie tylko Izraela, ale także pogan. Ale to „resztka Izraela” doświadczy go najpełniej. Bóg zawsze jest wierny swoim obietnicom.

Zwróć uwagę: Idea „resztki” wiernej Bogu widoczna jest także w Nowym Testamencie (np. Rz 11,5 i Obj 12,7) i może stanowić wyjaśnienie relacji między Izraelem a Kościołem; teraz to Żydzi i poganie wierni Bogu stanowią „resztkę”, która dostąpi spełnia obietnic Bożych.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.