List do Kolosan 1,1 – 4,18

List św Pawła do Kolosan jest pod wieloma względami bliski Listowi do Efezjan i powszechnie przyjmuje się, że apostoł napisał trzy listy (razem z Listem do Filemona) podczas pobytu w areszcie domowym w Rzymie po odwołaniu się do cesarza (zob. Dz 28; ok. 61- 63 n.e.; mniej więcej w tym samym okresie powstał również List do Filipian) i wysłał je razem do kościołów w Azji Mniejszej. Świadczą o tym powtarzające się imiona posłańców i adresatów, a także bliska lokalizacja obu kościołów. Wspólnota w Kolosach powstała podczas pobytu Pawła w Efezie za sprawą Epafrasa (1,7; 4,12), który odwiedził apostoła i doniósł mu o problemach, na które Paweł postanowił odpowiedzieć pisząc list.

Dokładna natura tychże problemów nie jest znana, bibliści przypuszczają jednak, że wśród Kolosan pojawili się nauczyciele łączący różne elementy kultury i religii żydowskiej z pogańskimi przesądami. Stąd wzmianki o przepisach dotyczących pokarmów, umartwiania się i przestrzegania świętych dni, a szczególnie oddawaniu czci aniołom, którzy w ludowej religijności mieli chronić ludzi przed działaniami istot duchowych („władz” i „zwierzchności”). Odwoływanie się do tradycji żydowskiej i nauk o aniołach mogło przydawać tym poglądom wiarygodności, ale odchodziły one od istoty ewangelii, a co najważniejsze, umniejszały rolę Chrystusa.

Stąd też dwa główne wątki Listu do Kolosan: zjednoczenie Żydów i pogan w jednym ciele Chrystusa, Kościele – który to temat był w pełni rozwinięty w Liście do Efezjan (niektórzy przypuszczają, że List do Efezjan to w rzeczywistości list do wspólnoty w Laodycei, stąd zachęta apostoła, aby przeczytać oba); i drugi, ważniejszy, jakim jest wyższość Chrystusa ponad wszystkim i Jego bezwzględny prymat nad wszystkim, co dzieje się w Kościele; w końcu Kościół, i każda lokalna wspólnota, są tylko Jego ciałem, a On jest we wszystkim głową. Plan Boży („tajemnica Chrystusa”), który stał się tak doskonale widoczny w wydarzeniach   z I wieku, to nie tylko usunięcie podziału między Żydami i poganami i otwarcie Bożych obietnic przed wszystkimi, którzy uwierzą, ale także wywyższenie Chrystusa, Syna Bożego, ponad wszelkimi istotami, fizycznymi i duchowymi. Odkąd uwierzyliśmy w Chrystusa, nie musimy ze strachu czy fałszywie rozumianej „duchowości” poszukiwać bezpieczeństwa czy przeżyć w innych praktykach religijnych. On nam wystarczy.

Zwróć uwagę: W Dz 15,36-40 czytamy o odrzuceniu Jana Marka przez Pawła; w Kl 4,10 jest on przy apostole, zatem doszło do pojednania.

05-12

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.