Księga Estery 5,1 – 10,3

Jednym z głównych zadań Księgi Estery jest wyjaśnienie genezy Święta Purim i zachęcenie Żydów do jego przestrzegania. Nazwa pochodzi od „pur”, losu rzuconego przez Hamana, nieprzyjaciela Żydów, aby wyznaczyć dzień, w którym zostaną wymordowani. Dzięki Bożej opatrzności – a także wierności i determinacji Estery i Mordochaja – dzień ten okazał się dniem zwycięstwa Żydów nad ich wrogami. Niczym w wielu innych bitwach toczonych w przeszłości w Ziemi Obiecanej (lub w drodze do niej), sam Bóg opowiedział się po ich stronie i odwrócił losy walki. To był ważny komunikat dla wszystkich przedstawicieli ludu Bożego, że także poza ziemią, którą otrzymali od Boga na mocy przymierza z Abrahamem, mogą liczyć na Bożą ochronę i odmianę losu nawet wtedy, gdy sytuacja wydaje się beznadziejna.

Święto Purim, obchodzone powszechnie aż do współczesności, było „dodatkowym” świętem żydowskim, ponad te, których obchodzenie zostało nakazane w Prawie nadanym Mojżeszowi przez Boga. Jednak jego wymowa jest bardzo bliska świętu Paschy, które również upamiętnia cudowne wybawienie Boże z niewoli egipskiej. To ważna wskazówka dla zrozumienia istoty świętowania – nie jest to jedynie okazja do wyjątkowych, radosnych uroczystości, ale przede wszystkim wspominania wielkich dzieł Bożych, w świadomości, że On się nie zmienił i nadal potrafi przyjść z wybawieniem swojemu ludowi.

W późniejszym czasie liczba Żydów żyjących poza granicami Ziemi Obiecanej jeszcze wzrosła i stali się oni szczególną grupą – diasporą – żyjących w rozproszeniu. Podstawą ich przetrwania stało się właśnie zachowanie zwyczajów i pamięć o historii swego narodu. W czasach Nowego Testamentu to diaspora żydowska umożliwiła tak szybkie rozprzestrzenianie się ewangelii o Jezusie Chrystusie.

Księga Estery prowokuje także do niełatwych pytań: o prawo do zbrojnego występowania we własnej obronie, o istotę zemsty, czy choćby o sytuacje, kiedy Boże wybawienie nie nadchodziło (np. podczas Holocaustu). Jednak jej celem nie jest rozwiewanie dylematów moralnych czy ustanawianie ponadczasowych duchowych praw. Głównym przesłaniem jest opatrzność Boża, nawet jeśli pozostaje ona niezrozumiała.

Zwróć uwagę: W J 10,22 czytamy o innym „dodatkowym” święcie, znanym jako „Chanuka”, upamiętniającym oczyszczenie i ponowne poświęcenie Świątyni w Jerozolimie po zwycięstwie powstania Machabeuszy.

03-22

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.