Księga Nahuma 1,1 – 3,19

Księga Nahuma, zawierająca przesłanie wygłoszone ok. 660-630 r. p.n.e. przypomina w wymowie Księgę Abdiasza – jej słowa skierowane są do obcego, pogańskiego narodu, a dopiero w drugiej kolejności, pośrednio, do ludu Bożego. Jest wyrazem Bożego potępienia nad Asyrią, ówczesnym mocarstwem panującym na Bliskim Wschodzie, które zniszczyło północne królestwo Izraela i przez wiele lat zagrażało również południowemu królestwu, Judzie. I tak jak Asyryjczycy niszczyli niegdyś okoliczne ludy i niszczyli ich stolice, teraz klęska spadnie na nich, a ich wielka stolica, Niniwa, legnie w gruzach.

Pierwsza część księgi jest poematem (wierszem alfabetycznym) sławiącym Boga, który dokonuje pomsty nad swoimi wrogami. To zaskakujący obraz, gdyż zwykło się myśleć o Bogu przede wszystkim w kontekście łaski i miłosierdzia, a mocne słowa Nahuma o Bogu mściwym, srogim i zawziętym wydają się od tego obrazu odbiegać.

W sensie biblijnym Boży gniew nie jest jednak przejawem braku kontroli nad sobą i niepohamowanej żądzy zemsty, lecz raczej powagi, z jaką Bóg traktuje zło wyrządzone tym, którzy są objęci Jego opieką. Mimo iż jako suwerenny władca posługuje się obcymi ludami – także Asyrią   i Babilonem – aby dyscyplinować swój lud; okrucieństwo, z jakim traktowali oni Izraelitów i Judejczyków nie pozostanie bez odpłaty: Bóg w zdecydowany sposób ukarze tych, którzy niszczyli Jego lud. Tak rozumiany Boży gniew jest wyrazem Jego miłości i świętości

Druga cześć księgi jest opisem bitwy: oblężenia i zniszczenia Niniwy.  Nahum prezentuje te przyszłe wydarzenia w niezwykle obrazowy sposób, oddając grozę i chaos, jakie zapanują w niegdyś „niezwyciężonym” mieście. Zwraca się bezpośrednio do Niniwy i jej władców, choć nie wiemy, czy słowa te zostały wygłoszone przed Asyryjczykami. Nawet jeśli ich słuchaczami byli tylko mieszkańcy Judei (Nahum zwraca się do nich krótko jedynie w pierwszej części księgi), i tak spełniają swój cel. Lud Boży wie, że Bóg ukarze tych, którzy potraktowali ich okrutnie. To nie jest wezwanie do upamiętania, lecz wylanie Bożego gniewu.

Niniwa została zdobyta przez Medów i Babilończyków w 612 r. p.n.e.

Zwróć uwagę: Obraz wielkiego miasta jako nierządnicy zwodzącej narody (Nh 3,4-6) powróci w Księdze Apokalipsy 17 w odniesieniu do cesarstwa rzymskiego, innego imperium uciskającego Boży lud.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.