Księga Wyjścia 16,1 – 19,25

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Gdy Izraelici zostawili za sobą Egipt, musieli zmierzyć się z nową rzeczywistością samodzielnego życia na pustyni. I szybko okazuje się, że ta rzeczywistość im nie odpowiada. Graniczące z buntem narzekanie („szemranie”) wielokrotnie ściągnie na Izraelitów Boży gniew, jednak podczas drogi pod górę Synaj, Bóg pokaże, iż potrafi zaspokoić ich potrzeby.

Zesłaniu manny towarzyszy ustanowienie sabatu, i obie  rzeczy są ze sobą blisko związane: Bóg dowodzi, że potrafi zatroszczyć się o ich byt i że nawet jeśli będą próbowali wykazać się „zaradnością”, to niczego nie zmieni; jednocześnie gdy nadejdzie sabat, dzień odpoczynku uświęcony przez Pana, On sam da im wcześniej tyle, ile potrzebują. Podobną wymowę mają kolejne epizody: zapewnienie wody, zwycięstwa w walce, a nawet ustanowienie zrębów państwowości (sądy).

Z początkiem trzeciego miesiąca Izraelici dotarli pod górę Synaj, gdzie pozostaną przez blisko rok. To kulminacyjny moment ich podróży. Dowiadują się, że Bóg, który dotychczas przemawiał do nich za pośrednictwem Mojżesza i objawiał się przez wielkie dzieła, których byli świadkami, jest gotów zawrzeć z nimi przymierze – a oni zgadzają się na to.

To przymierze sprawi, że będą „szczególną własnością”, „królewskim kapłaństwem” i „narodem świętym”. Te sformułowania podkreślają szczególną rolę, jaka została im wyznaczona. Ideą świętości jest oddzielenie od tego, co zwyczajne i pospolite, przeznaczenie do zaszczytnych celów (czystość moralna jest konsekwencją, a nie podstawą świętości), i jako naród, który Bóg wybrał dla siebie spośród wszystkich ludów ziemi, mają stać się dla wszystkich pozostałych narodów „kapłanami”, pośredniczącymi między nimi a Stwórcą, tak aby one również mogły poznać Boga w Jego mocy, sprawiedliwości i łasce.

Mojżesz występuje jako pośrednik w zawarciu przymierza, przygotowując lud na chwilę, kiedy oni również usłyszą głos Boga, oznajmiającego im warunki przymierza, które zgodzili się przyjąć.

Zwróć uwagę: Zesłanie przepiórek i cudowne wytryśnięcie wody ze skały powtórzą się w Księdze Liczb (11 i 20), ukazując niewiarę i upór Izraelitów; to drugie zdarzenie stanie się również przyczyną „porażki” Mojżesza, który nie będzie mógł wejść do Ziemi obiecanej. Niewiara Izraelitów zostanie przywołana w Psalmie 95 i Liście do Hebrajczyków 3.

29_07

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.