Księga Psalmów 120 – 134

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Psalmy od 120 do 134 to tzw. „pieśni pielgrzymki”, zwane czasami także „pieśniami wstępowania” lub „stopni”, zgodnie z bezpośrednim tłumaczeniem przypisu, który znajduje się na początku każdego z nich. Jest to zbiór psalmów napisanych przez różnych autorów, które wykorzystywane były prawdopodobnie podczas pielgrzymek do Jerozolimy i Świątyni Bożej, znajdującej się na górze Syjon, lub wręcz podczas wchodzenia do samej Świątyni, na kolejnych stopniach prowadzących do jej wewnętrznych dziedzińców.

Pewną „pielgrzymkę” można odnaleźć także w samej treści psalmów. Pierwszy z nich, Psalm 120, „rozpoczyna się” daleko od Jerozolimy, wśród pogan, co symbolizowane jest przez określenia Meszech i Kedar, odnoszące się do odpowiednich terenów na wybrzeżach Morza Czarnego i Pustyni Arabskiej, a Psalm 134 jest zawołaniem sług Bożych, którzy na co dzień pełnili służbę w Świątyni. Poszczególne psalmy mają różnorodny charakter (np. błagalny, pochwalny, mądrościowy, królewski), ale wszystkie koncentrują się wokół drogi prowadzącej do Boga i Jego Świątyni na Syjonie.

Zgodnie z Prawem, nadanym przez Boga za pośrednictwem Mojżesza, wszyscy dorośli Izraelici (mężczyźni), zobowiązani byli uczestniczyć w trzech wielkich świętach odbywających się wokół Przybytku, a następnie Świątyni Pańskiej: Paschy, Tygodni i Szałasów (zob. Pwt 16,16), lecz w miarę jak naród izraelski zajmował coraz większe tereny i ulegał rozproszeniu, pielgrzymowanie było coraz trudniejsze i rzadsze. Gdy Dawid zdobył Jerozolimę i przeniósł tam Arkę Przymierza, a następnie Salomon wzniósł tam pierwszą stałą Świątynię, to Jerozolima stała się (i pozostała już) celem tychże pielgrzymek.

Możliwe, że ostateczny kształt zbioru powstał w czasach niewoli babilońskiej (lub nawet po niej); w takim przypadku Psalm 126 można odczytać jako wzruszającą pieśń śpiewaną przez powracających wygnańców, a także i inne psalmy (np. 124, 129) mogłyby odnosić się do doświadczeń narodu wygnańców, podejmujących się odbudowy Świątyni  (Ps 127) i odrodzenia narodu. Będzie to możliwe jedynie dzięki powrotowi do Boga i przymierza z Nim.

Zwróć uwagę: Najdłuższy psalm w tym zbiorze, Psalm 132, jest przywołaniem Bożego przymierza z Dawidem, które znalazło swe ostateczne spełnienie w Jezusie Chrystusie, synu Dawidowym.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.