Księga Ezechiela 26,1 – 30,26

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Po krótkich przesłaniach do najbliższych „sąsiadów” Izraela, uwaga proroka zwraca się ku dwóm innym narodom, a ściśle mówiąc, fenickiemu miastu, Tyrowi, oraz Egiptowi. W obu przypadkach mamy do czynienia z całą serią proroctw i przepowiedni, zebranych w dwóch częściach. Wynika to prawdopodobnie z faktu, iż po upadku Izraela i okolicznych, pomniejszych państw, to właśnie Tyr i Egipt stały się głównymi ośrodkami na Bliskim Wschodzie nadal stawiającymi opór potędze Babilonii i Nebukadnesara.

Potęga Tyru wynikała przede wszystkim z jego pozycji gospodarczej. Tyr był miastem portowym, leżącym na wyspie i słynącym z działalności handlowej, szczegółowo zresztą opisanej przez Ezechiela, dzięki której miasto bardzo się wzbogaciło i stało się jednym z głównych ośrodków gospodarczych i politycznych wschodnich wybrzeży Morza Śródziemnego, a ze względu na swą geograficzną bliskość wobec Izraela, często odgrywał także ważną rolę w wydarzeniach w historii ludu wybranego. Hiram, król Tyru, był przyjacielem Dawida, wielkiego króla Izraela i jednym z najważniejszych partnerów handlowych Salomona, syna Dawida. To m.in. dzięki pomocy i potędze Tyru możliwe było wniesienie najważniejszych budowli, łącznie z pałacem Salomona i Świątynią w Jerozolimie.

Z Tyru pochodziła również Jezebel, żona Achaba, jednego z najgorszych królów Izraela, odpowiedzialna za wprowadzenie w północnym królestwie oficjalnego kultu Baala, fenickiego bóstwa czczonego w Tyrze. To właśnie ze sprowadzonymi z Tyru i okolic prorokami Baala toczył walkę (w dosłownym tego słowa znaczeniu) wielki prorok Eliasz.

Potęga gospodarcza Tyru, jak również jego położenie geograficzne (na wyspie) dawała miastu duże poczucie bezpieczeństwa, a odnoszone sukcesy były powodem do dumy jego władców i zazdrości innych narodów. I to właśnie przeciw Tyrowi (i pobliskiemu Sydonowi) zwraca się srogość Bożego gniewu – ono również zostanie dotknięte narzędziem Bożego gniewu, potęgą militarną Babilończyków, i ukarane za swoją pychę. Istotą tych proroctw jest zapewnienie ludu Bożego, że nie tylko oni są przedmiotem Bożego dyscyplinowania. Ponieważ byli blisko Boga i złamali przymierze z nim, to ich spotkały najbardziej surowe konsekwencje, ale Bóg osądzi także winy innych narodów.

Zwróć uwagę: Potępienie króla Tyru, szczególnie w 28,12-19, interpretowane jest przez część biblistów jako opis upadku szatana.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.