Księga Izajasza 22,1 – 27,13

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Po proroctwach wobec narodów Izajasz na powrót zwraca się do Judy i Jerozolimy – zapowiadając upadek miasta. W tamtych czasach głównym zagrożeniem była potęga Asyrii, której armie stanęły pod murami świętego miasta za czasów króla Hiskiasza. Możliwe, że radość i pewność siebie mieszkańców, o jakiej czytamy w tym fragmencie, są pochodną cudownego wybawienia, jakiego wówczas doświadczyli. Jednak prorok patrzy dalej i widzi, że Boży sąd wcale nie został odwołany.

Ostatnia wyrocznia skierowana jest przeciw Tyrowi – nadmorskiemu miastu, które wzbogaciło się dzięki handlowi z mieszkańcami wszystkich krajów znad Morza Śródziemnego – a nawet dalej. Jednak nawet ta potęga i pycha, w jaką się z jej powodu wzbiło, nie uchronią miasta przed sądem Bożym – aż wypełni się wyznaczony czas. A gdy miasto odrodzi się, z jego bogactwa korzystać będą wierni Boży.

Kolejne rozdziały księgi to tzw. „wielka apokalipsa Izajasza”, fragment o charakterze eschatologicznym, opisujący ostateczne wylanie Bożego gniewu i spustoszenie ziemi, ale także ostateczne wybawienie i wieczną radość życia przed Bogiem. Najgłębiej w pamięć czytelników zapadają opisy wielkiej uczty, którą Pan wyprawi dla narodów na swojej świętej górze – w tym samym czasie, kiedy zniszczy śmierć i wszelką łzę. Będzie to również czas, kiedy Bóg rozprawi się ze złem, utożsamianym w legendarnym potworze morskim, Lewiatanie (wspominanym np. w Księgach Joba 3,8; 40,25nn i Psalmów 74,14; 104,26). Tradycja żydowska głosi, że to właśnie mięso tego potwora zostanie podane podczas ostatecznej uczty, aby wszyscy mogli cieszyć się ze zwycięstwa Boga nad siłami, które sprzeciwiały Mu się od początku świata.

Trudno o lepszy opis nadziei ludu Bożego, wyczekującego swego wybawienia. Dla niektórych będzie to przede wszystkimi wybawienie z niewoli – jak pisze Izajasz, z Asyrii i Egiptu, dla innych, powrót z niewoli z Babilonu; i dla wszystkich, wyzwolenie z mocy grzechu i śmierci. W istocie te dwa obrazy – sądu i wybawienia – występują w Piśmie Świętym obok siebie tak często, iż można je postrzegać jako Bożą zasadę: kiedy Bóg karze (dyscyplinuje) swój lud, jest to konsekwencją ich niewierności i grzechu, ale także zapowiedzią przyszłego, i często bardziej chwalebnego, wyzwolenia i wywyższenia.

Zwróć uwagę: W Nowym Testamencie ostateczna uczta nazywana jest ucztą weselną Baranka (zob. np. Obj 19,9).

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.