Księga Izajasza 40,1 – 43,28

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Rozdział 40 rozpoczyna nową część w Księdze Izajasza. Poprzedni fragment, opisujący wizytę posłańców z Babilonii u króla Hiskiasza był jednocześnie zapowiedzią niewoli, w jakiej znajdą się niegdyś mieszkańcy Judy i Jerozolimy (mimo iż dzięki Bożej łasce właśnie uwolnili się od zagrożenia ze strony Asyrii). Niewola ta stała się faktem na przełomie VII i VI wieku p.n.e. (kilka fal deportacji i zniszczenie Jerozolimy w 586 r. p.n.e.), a zatem blisko sto lat po śmierci Izajasza, straconego – jak głosi tradycja żydowska, za panowania odstępnego króla Manassesa. Trafność proroctw Izajasza, opisujących upadek Babilonii i wskazujących z imienia władcę, który tego dokona – Cyrusa – tak bardzo zastanawia badaczy, że niektórzy traktują tę część księgi jako dzieło, późniejszego proroka (tzw. Deutero-Izajasza).

Wymowa drugiej części Księgi Izajasza jest zupełnie inna – nie są to bowiem zapowiedzi sądu i wezwania do upamiętania, lecz zapowiedzi wyzwolenia i wezwania do zawierzenia Bogu. Judejczycy, którzy znaleźli się w niewoli babilońskiej mogli poczuć się niczym pionki w grze toczonej między ówczesnymi mocarstwami, lecz Bóg przypomina im, że to On jest Stwórcą i prawdziwym władcą całego świata, i mimo iż pozostała ich zaledwie „garstka” i są cieniem dawnej wielkości, nadal zajmują szczególne miejsce w planach Bożych i oto teraz On sam wstawi się za nimi. Czas dyscyplinowania dobiegł końca i teraz Bóg objawi swoją wielkość nad narodami wyprowadzając swój lud z niewoli – jak niegdyś z Egiptu.

Nadchodzące wyzwolenie nie oznacza, że Bóg „zmienił zdanie”, lecz że postanowił wybaczyć swemu ludowi jego grzechy i przewinienia. Powracają motywy, które towarzyszyły zapowiedziom sądu – przede wszystkim bałwochwalstwa, czyli oddawania czci innym bóstwom. Inne narody tworzą sobie własne wyobrażenia boskich istot – choć są one jedynie dziełem człowieka, natomiast lud Boży nie musi i nie może tego robić, bo przecież znają prawdziwego, żywego Boga i to On wstawia się za nimi.

We fragmencie tym pojawia się także pierwsza z czterech „pieśni o słudze Pańskim” (42,1-4(9)), które znalazły swe doskonałe spełnienie w Chrystusie, choć wg. tradycji żydowskiej mówią one o całym narodzie.

Zwróć uwagę: Słowa rozpoczynające przesłanie Izajasza o wyzwo-leniu, „gotujcie na pustyni drogę Panu” powróciły w zwiastowaniu Jana Chrzciciela, zapowiadającego rychłe nadejście Chrystusa (Mt 3,3).

02-19

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.