1 Księga Kronik 6,1 – 9,44

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Także druga cześć genealogii Księgi Kronik jest napisana z „tezą”. Podczas gdy w pierwszej dominującą postacią był Dawid i wywodzący się z niego ród królów Judy, w pozostałych genealogiach szczególna uwaga zostaje poświęcona rodom kapłanów i Lewitów oraz Jerozolimie, jako miejscu, które Bóg obrał na lokalizację swojej Świątyni.

Kapłani (synowie Aarona) i Lewici niemal od razu przedstawieni są w związku z funkcją, jaką pełnili w Świątyni Pana. Także fragmenty przywołujące podział Ziemi Obiecanej, a konkretnie miasta przydzielone w jego trakcie kapłanom i Lewitom, pozbawionym własnej „ziemi”, a żyjących jako „goście” innych plemion, w wyznaczonych im miastach, miały kierować uwagę czytelników na Jerozolimę, jako miasto najbardziej kojarzące się z kapłanami i Lewitami. Jerozolima została zdobyta nie podczas podboju Ziemi Obiecanej, ale znacznie później, bo dopiero za czasów Dawida, co tym bardziej łączy oba elementy: królów i Świątynię.

Następne genealogie, przywołujące kolejne pokolenia, również nie są pełne, a niektóre pokolenia zostały całkowicie pominięte. Zostają doprowadzone tylko do plemienia Beniamina, z którego wywodził się Saul, pierwszy król Izraela – i to krótka genealogia jego rodu kończy tę część.

Potem zostają przedstawieni „mieszkańcy Jerozolimy” (zasiedlonej przez Izrelitów dopiero za panowania Dawida), co jest kolejnym elementem przygotowującym scenę pod wydarzenia opisywane przez Księgę Kronik. Również tutaj na pierwszy plan wysunięte zostają te grupy, które są związane z funkcjonowaniem Przybytku i Świątyni, choć wydarzenia o tym, jak doszło do zdobycia Jerozolimy, przeniesienia tam Arki Przymierza i wzniesienia Świątyni zostaną opisane dopiero w dalszej części Księgi. A ostatnią częścią genealogii, przygotowującą grunt pod fragmenty narracyjne (choć i tam zdarzą się genealogie), jest powtórzenie opisu rodu Saula, który poprzedzał Dawida na tronie Izraela.

Tak więc początek Księgi Kronik, w typowy dla narodów semickich sposób (przez genealogie) uwypukla dwa kluczowe elementy: tron królewski i Świątynię Pana. W sytuacji, gdy zabrakło tego pierwszego (po powrocie z niewoli, Judejczycy nie mieli króla), to właśnie odrodzenie kultu świątynnego stanie się podstawą przetrwania narodu wybranego.

Zwróć uwagę: Wzmianki o niewoli babilońskiej od samego początku ukazują perspektywę Księgi Kronik – to próba przypomnienia wygnań-com, co stanowiło o prawdziwej wielkości ich narodu.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.