1 Księga Kronik 14,1 – 17,27

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Po nieudanej próbie sprowadzenia Skrzyni Przymierza do nowej stolicy, autor Księgi Kronik relacjonuje krótko walki Dawida z wrogami zewnętrznymi, którzy próbowali wykorzystać chwilę osłabienia Izraela (to z ręki Filistynów zginął poprzedni król, Saul). Jednak Dawid, w odróżnieniu od poprzedniego króla, który sprzeciwił się Panu, toczy walkę w całkowitym posłuszeństwie Bogu Izraela (W drugim przypadku Bóg wręcz sam walczy w imieniu swego ludu).

Jednak w kontekście Księgi Kronik te wydarzenia są drugorzędne: najważniejsze jest sprowadzenie Arki Pana. Tym razem odbywa się ono w odpowiedni sposób, poprzedzone starannymi przygotowaniami. I wierność Bożym zasadom zostaje nagrodzona: całe przedsięwzięcie kończy się sukcesem. Jest to oczywiście wspólny sukces: króla, jako inicjatora, oraz kapłanów i lewitów, jako jego bezpośrednich wykonawców.

Szczegółowość opisu tego wydarzenia także nie jest przypadkowa. Autor Księgi Kronik wielokrotnie będzie uwypuklał rolę, jaką pełnią kapłani i Lewici (a ogólnie: Świątynia Pana) w życiu Izraela, przygotowując grunt pod życie wygnańców po powrocie z niewoli babilońskiej, gdy w Jerozolimie nie będzie już króla, ale Świątynia zostanie odbudowana, a kapłani i Lewici znowu będą w niej służyć. Historia potwierdza taki rozwój wypadków – to właśnie kapłani odrywali od tego czasu wiodącą rolę w funkcjonowaniu narodu wybranego, pełniąc czasami władzę bliską władzy królewskiej.

Zostaje to podkreślone także w opisie zawarcia tzw. przymierza Dawidowego, Bożej obietnicy, iż na tronie Judy zawsze będzie zasiadał  potomek największego władcy Izraela. Dla autora Księgi Kronik przymierze to wiąże się nierozerwalnie z istnieniem Świątyni Pańskiej. To właśnie pragnienie Dawida, aby wznieść Bogu trwałą świątynie staje się okazją do zawarcia przymierza, i to Bóg decyduje o tym, kiedy Świątynia powstanie i kto ją zbuduje. Co więcej, zamiast Dawid Bogu, to Bóg „zbuduje” dom Dawidowi, co w zamiarze autora księgi potwierdza tezę, iż to Boża część – Świątynia, i reprezentujący ją kapłani i Lewici – jest ważniejsza od postaci króla i jego władzy. Ciągłe przypominanie tej oczywistej prawdy miało uświadomić powracającym wygnańcom: nie mamy króla, ale mamy to, co najważniejsze: Świątynię Bożą.

Zwróć uwagę: Tekst pieśni, którą Dawid każe śpiewać Asafowi i jego braciom jest kompilacją fragmentów psalmów 96, 105 i 106.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.