1 Księga Kronik 18,1 – 22,19

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Kolejny fragment Księgi Kronik relacjonuje krótko pozostałe walki, jakie król Dawid toczył z wrogami zewnętrznymi. Zostały one zebrane razem, niemal jako podsumowanie, a jedyną kampanią przedstawioną w szczegółach jest wojna z Ammonitami, narodem na wschód od Izraela. Jest to jedno z tych miejsc, gdzie przesłanie Księgi Kronik wynika w równym stopniu z tego, co ona opisuje, jak i z tego, co pomija. W Księdze Samuela wojna z Ammonitami jest tłem dla największego upadku Dawida – cudzołóstwa z Batszebą i zabójstwa Uriasza – natomiast w Księdze Kronik nie ma żadnej wzmianki na ten temat. Pominięte są również wszelkie wewnętrzne walki – przede wszystkim bunt Absaloma, syna Dawida – którym wiele uwagi poświęcił autor Księgi Samuela. W Księdze Kronik Dawid przedstawiony jest jako prawy władca, który konsekwentnie powiększa królestwo powierzone mu przez Boga.

Jedynym negatywnym elementem w tym obrazie jest opis spisu wojska, jaki Dawid zdecydował się przeprowadzić za namową „szatana” (przeciwnika), który ściąga na niego gniew Boży. Próby policzenia wojsk, inaczej niż z Bożej inicjatywy (jak spisy zarządzone przez Boga na początku i końcu wędrówki z Egiptu do Ziemi Obiecanej) były rozumiane jako przejaw ludzkiej pychy i sięgania po „prawa” należne jedynie Bogu, dlatego dla wszystkich czytelników (i uczestników tych wydarzeń) zupełnie zrozumiała była Boża reakcja i kara, jaka spotkała Dawida.

Jednak w Księdze Kronik historia ta służy przede wszystkim przedstawieniu kolejnego etapu powstawania Świątyni. Klepisko, na którym zatrzymuje się anioł Boży, zostaje wskazane przez Dawida jako miejsce święte i lokalizacja przyszłej Świątyni i niemal natychmiast przystępuje on do przygotowań do budowy. W rozmowie ze swoim synem, Salomonem (czytając ten fragment można odnieść wrażenie, że Salomon jest wręcz jedynym synem Dawida, choć nawet z Księgi Kronik wiemy, że było inaczej) Dawid przedstawia także powód, dla którego on sam nie może wznieść Świątyni Bogu, a zatem zadanie to spadnie na jego potomka. Ogólna wymowa tekstu jest jasna: budowa Świątyni od samego początku była inicjatywą Dawida, największego władcy Izraela, z którym Bóg zawarł osobiste przymierze, a Salomon, który „dokończył” budowy, był jedynie wykonawcą woli ojca.

Zwróć uwagę: W Księdze Samuela to sam Bóg pobudza Dawida do przeprowadzenia spisu wojska, niczym na świadectwo ułomnej natury króla.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.