1 Księga Kronik 23,1 – 26,32

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

W Księdze Samuela samozwańczy spis wojska był właściwie ostatnim aktem w życiu Dawida, swoistym podsumowaniem jego burzliwych rządów, pełnych gwałtowności i upadków, ale także miłości do Boga i powrotów do Niego, gdy król uświadamiał sobie swoje błędy. W Księdze Kronik, jak wspomnieliśmy przy okazji poprzedniego fragmentu, jest impulsem do zakrojonych na szeroką skalę przygotowań do budowy Świątyni i przekazania władzy Salomonowi, aby on dokończył tego dzieła. 

Działania Dawida nie ograniczały się do wyboru miejsca czy zgromadzenia materiałów. Król podjął także zakrojoną na szeroką skalę reformę „ustrojową” państwa, ustanawiając strukturę władz cywilnych, wojskowych i religijnych. Uważny czytelnik Pisma Świętego od razu zauważy podobieństwa do działań Mojżesza, który z natchnienia Bożego i z pomocą zaufanych doradców tworzył podobne struktury na początku państwowości Izraela, przekształcając chaotyczną masę byłych niewolników w uporządkowany i zdyscyplinowany naród. Dawid jawi się więc niemal „nowym Mojżeszem”, który dokonuje równie heroicznych reform ustanawiając wielkie królestwo Izraela. 

Na pierwszym miejscu przywołane są reformy dotyczące życia religijnego, a zatem podziały kapłanów („synów Aarona”) i Lewitów na różne grupy o szczegółowo określonym zakresie obowiązków. Bogactwo wiedzy i doświadczeń tej grupy pozwala także przeznaczyć ich część do służby cywilnej, jako urzędników królewskich i sędziów nad całym Izraelem. Podział na 24 grupy, sprawujące kolejno posługę w Świątyni, wynikał z obowiązującego wówczas 48-tygodniowego kalendarza księżycowego – każda grupa pełniła służbę przez 2 tygodnie. 

Mimo ich chronologicznie rzecz biorąc Świątynia powstała dopiero po śmierci Dawida, struktury, które on ustanowił, przedstawione są jako obowiązujące i funkcjonujące już za jego życia. Wynika to z perspektywy Księgi Kronik, pisanej tuż przed lub tuż po powrocie Judejczyków z niewoli babilońskiej. Szczegółowy opis urzędów świątynnych i obowiązków różnych grup miał stać się dla wygnańców wzorcem w odbudowie państwowości Judei, tym cenniejszym, iż pochodzącym wprost od największego króla Izraela. Nie muszą zastanawiać się, komu powierzyć jakie obowiązki, wystarczy, że skorzystają ze sprawdzonych wzorców.

Zwróć uwagę: Imiona śpiewaków wyznaczonych przez Dawida (Asafa, Hemana i Jedutyna) pojawiają się także wśród autorów Psalmów.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.