1 Księga Kronik 27,1 – 29,30

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Kolejny fragment Księgi Kronik kontynuuje opis reform ustrojowych wprowadzonych przez Dawida. Po ustanowieniu urzędów związanych ze Świątynią, król zaprowadza porządek w wojsku (a właściwie wśród pewnego rodzaju „sił dyżurnych”, które pełniły służbę w kolejnych miesiącach roku) oraz administracji i skarbu państwa. Znaczące jest, że te obszary funkcjonowania państwa przedstawione są po sferze religijnej – autor Księgi Kronik wyraźnie wskazuje, jaka grupa powinna pełnić wiodącą rolę pośród ludu Bożego.

Król Dawid coraz wyraźniej stawiany jest obok Mojżesza. Tak jak Mojżesz, pod koniec swojego życia zbiera wokół siebie lud (tu: przedstawicieli ludu) i wzywa ich do wierności Bogu w kontynuowaniu dzieła, jakie rozpoczął („abyście posiedli tę urodzajną ziemię”) i wskazuje swojego następcę, wzywając Salomona, tak jak niegdyś anioł Boży Jozuego, aby odważnie zabrał się do dzieła.

Ostatnia, poruszająca mowa starzejącego się króla nie pozostawia wątpliwości, co stało się najważniejszym zadaniem w jego życiu: wznieść Świątynię dla Boga. I przekazuje Salomonowi szczegółowe plany przyszłej budowli, które nie są zresztą jego wymysłem, ale pochodzą wprost od Boga (!), tak jak i wcześniej Mojżesz otrzymał od Boga wzór Przybytku, który miał wznieść na pustyni. Przekazuje także bogatą darowiznę z własnego majątku na pokrycie kosztów budowy, inspirując tym samym pozostałych liderów Izraela i cały lud do równie wielkiej ofiarności – co bardzo przypomina wielką zbiórkę funduszy i materiałów na budowę Przybytku, jaka odbyła się za czasów Mojżesza. Przesłanie tego fragmentu jest czytelne: budowa Świątyni, choć z zewnątrz mogła wydawać się dziełem człowieka, była w rzeczywistości inspirowana przez samego Boga i jest równie ważnym wydarzeniem, jak powstanie pierwszego Przybytku po wyjściu z Egiptu.

Przekazanie władzy Salomonowi odbywa się pokojowo i bez żadnych kontrowersji (inaczej, niż w Księdze Królewskiej, gdzie towarzyszą temu polityczne rozgrywki i zamieszki), i syn Dawida, z Bożego namaszczenia i z aprobatą ludu będzie teraz kontynuował dzieło ojca, i ponieważ jego ręce nie były splamione krwią, to jemu Bóg pozwoli je dokończyć.

Zwróć uwagę: Księga Królewska przedstawia Salomona jako główną, a z pewnością najbardziej instrumentalną postać przy budowie Świątyni.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.