2 Księga Kronik 17,1 – 20,37

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Kolejny fragment poświęcony jest panowaniu Jehoszafata, syna Asy. Także jego rządy zostały potraktowane zdawkowo w Księdze Królewskiej, ale dla autora Księgi Kronik są kolejną okazją do podkreślania prawd, które stara się przekazać wygnańcom powracającym z niewoli.

Po pierwsze, dbałość o Prawo Boże niesie błogosławieństwo całemu narodowi. Nowy król rozpoczął swe rządy od zabezpieczenia granic i przypomnienia narodowi o przykazaniach Pana. I podczas gdy Rechabeam utracił skarby Świątyni, za rządów Jehoszafata okoliczne narody znowu zaczynają składać daniny Judzie.

Po drugie, nie należy sprzymierzać się z tymi, którzy są niewierni Bogu. Kłopoty Jehoszafata zaczęły się wtedy, gdy spowinowacił się z Achabem, królem Izraela, pieczętując sojusz polityczny małżeństwem królewskich potomków: Jehorama z Judy i Atalli z Izraela. Achab był  jednym z najgorszych władców północnego królestwa, lecz w Księdze Kronik opisana jest jedynie historia nieudanej wyprawy przeciw Aramowi, w której Jehoszafat musiał wziąć udział z powodu sojuszu, jaki zawarł z Achabem, kładąc na krótki czas kres wrogości między obu królestwami.

Przygotowania do wyprawy ukazują niebezpieczeństwa polegania na prorokach, którzy głoszą to, co lud i władcy chcą usłyszeć, zamiast szczerego szukania Bożej woli. Śmierć Achaba staje się okazją do upamiętania i kolejnej reformy administracyjnej w Judzie, z której płynie kolejna nauka: prawdziwa sprawiedliwość jest możliwa jedynie wtedy, kiedy sprawujący władzę i jej przedstawiciele żyją w bojaźni Bożej.

Najważniejszą lekcją z życia Jehoszafata była jednak historia najazdu sprzymierzonych sił okolicznych narodów. W obliczu tak poważnego zagrożenia król Judy robi to, co powinien czynić każdy bogobojny władca: zwraca się w modlitwie do Boga. A Bóg odpowiada mu przez swojego proroka, zapewniając o tym, że sam Pan będzie walczył  po ich stronie. Na czele wojsk Judy zostają postawieni nie najlepsi wojownicy, lecz śpiewacy Świątyni: to chwała Pana jest siłą i bronią Jego ludu. A gdy Bóg, bez udziału Judejczyków, pokonuje ich wrogów i zapewnia im obfity łup, po powrocie do Jerozolimy, kierują się najpierw do Świątyni, aby mu za to podziękować. Oto jest wzorzec wojny Bożej.

Zwróć uwagę: Achab, król Izraela, sam związał się małżeńskim sojuszem z innym narodem, poślubiając Izebel, księżniczkę Tyru.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.