2 Księga Kronik 25,1 – 28,27

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Rządy kolejnych czterech królów Judy są dla autora Księgi Kronik kolejną okazją do ukazania podstawowych prawd, jakie stara się wpoić wygnańcom powracającym z niewoli – kiedy naród i jego władcy są posłuszni Bogu i słuchają Jego proroków i kapłanów, powodzi się im, a gdy odrzucają rady sług Bożych, ponoszą bolesne konsekwencje.

Amasjasz początkowo przyjął ważną lekcję, że to Bóg daje zwycięstwo w walce, a nie liczebność wojska czy pomoc sprzymierzeńców, ale zapomniał o Bogu i zgubiła go pycha i bałwochwalstwo, mimo iż Bóg posyłał do niego swych proroków. Podobnie było w przypadku Uzjasza: swe udane rządy zawdzięczał wierności Bogu, lecz gdy wzbił się w pychę i próbował zająć miejsce kapłanów, mimo iż ci go przed tym ostrzegali, Bóg zesłał na niego trąd, który na zawsze wykluczył króla z możliwości udziału w życiu Świątyni – chorzy na trąd nie mieli tam wstępu. Błędów ojca i dziadka uniknął dopiero kolejny król, Jotam, a potęgę, jaką udało mu się osiągnąć, zawdzięczał wyłącznie posłuszeństwu Bogu.

Rządy trzech powyższych królów opisane są w Księdze Kronik szerzej niż w Księdze Królewskiej. Lecz inaczej dzieje się w przypadku Achaza, jednego z najgorszych władców południowego królestwa. Choć tu również pojawiają się nowe elementy, autor Księgi Kronik pomija milczeniem fakt, iż upadkowi monarchii towarzyszył upadek kapłaństwa: z Księgi Królewskiej wiemy bowiem, że kapłan Uriasz wspólnie z Achazem popchnęli Judę w stronę bałwochwalstwa, oraz to, iż to Achaz zwrócił się do władcy Asyrii z prośbą o zbrojną interwencję w Izraelu, która przyczyniła się do ostatecznego upadku północnego królestwa. Wygnańcy powracający z Babilonii potrzebowali zapewnień o Bożej mocy i ochronie, a nie przypominania o upadkach niektórych sług Bożych.

Takim zapewnieniem mogła być natomiast historia, której nie znajdziemy w Księdze Królewskiej, gdy w wyniku najazdu Izraela znaczna liczba kobiet i dzieci znalazła się w niewoli u swych rodaków. Trudno było liczyć, że ich wybawcą okaże się odstępczy król, ale Bóg nie zapomniał o nich i poprzez swego proroka sprawia, że nie tylko zostają uwolnieni, ale także zaopatrzeni na drogę powrotną do domu. Tak samo było w przypadku jeńców żydowskich w Babilonii. To nie odstępczy królowie wybawili ich z niewoli, ale sam Bóg, który zatroszczył się także o ich potrzeby.

Zwróć uwagę: Motyw mieszkańców Samarii, którzy mimo wszystko niosą pomoc Judejczykom powraca w przypowieści Jezusa (Łk 10,30-37).

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.