Księga Ezdrasza 1,1 – 6,22

Księga Ezdrasza zdaje się wręcz kontynuacją Księgi Kronik – zakończenie jednej brzmi niemal dokładnie tak samo, jak początek drugiej – od przywołania dekretu króla Cyrusa z 538 r. p.n.e., który zezwolił wygnańcom żydowskim na powrót do Jerozolimy i odbudowanie Świątyni. W rzeczywistości składa się ona z dwóch części. Pierwsza opisuje początkową falę powrotów i wydarzenia związane z odbudową, a druga, znacznie późniejszą wyprawę Ezdrasza i odnowę religijną, jaką ona zapoczątkowała. Jest zatem zakończeniem kluczowego wątku Księgi Kronik – wierności Boga, który wybrał Jerozolimę na  siedzibę.

Sytuacja gospodarczo-polityczna, jaką zastali wygnańcy jest jednak zupełnie inna, niż wszystko, czego dowiedzieliśmy się z Księgi Kronik. Jerozolima jest zrujnowanym miastem, a w okolicy zamieszkują obce ludy, przesiedlone tam przez najeźdźców z Asyrii i Babilonii. Choć przejęły one część praktyk żydowskich, z natury pozostają obce Bożemu przymierzu i wierności Jego prawu. Co więcej, powrót wygnańców stanowi zagrożenie dla ich bytu – jeśli Żydzi odbudują swoją stolicę, mogą spróbować odzyskać także resztę ziem. Posługując się środkami politycznymi, doprowadzają do zatrzymania odbudowy Świątyni na kilkanaście lat.

Przywódcami wygnańców są pochodzący z królewskiego rodu Dawida Zorobabel oraz kapłan Jozue. Dopiero działalność dwóch proroków tego okresu, Aggeusza i Zachariasza, doprowadza do wznowienia prac, i choć wrogowie Żydów znowu próbowali je powstrzymać, tym razem nowy władca wydał dekret korzystny dla budowniczych. Prace zakończyły się w roku 516 p.n.e., dokładnie 70 lat po tym, jak z wojska Nebukadnesara zniszczyły Jerozolimę i Świątynię.

Historia odbudowy Świątyni jest dowodem Bożej wierności, choć nie wszystko układało się zgodnie z wyobrażeniami tych, którzy powrócili z niewoli. Po pierwsze, do Jerozolimy wróciło zaledwie ok. 50 tysięcy Żydów i przez długi czas musieli oni dosłownie walczyć o przeżycie. W takiej sytuacji łatwo było ulec zniechęceniu i skoncentrować się na własnych sprawach. Kluczową rolę w odbudowie odegrał sam Bóg, który zadbał  zarówno o odpowiednie warunki (dekret króla Dariusza), jak i o motywację swego ludu (działalność proroków i przywódców). Choć Świątynia daleka była od tej pierwotnej, jej wzniesienie jest początkiem odrodzenia.

Zwróć uwagę: Sposób w jaki Bóg motywował swój lud został przedstawiony w księgach proroków Aggeusza i Zachariasza.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.