Księga Jeremiasza 52,1-34

Ostatni rozdział Księgi Jeremiasza jest właściwie dodatkiem do słów proroka, historycznym epilogiem podsumowującym historię upadku Judy i Jerozolimy. Prawdopodobnie został on zredagowany w oparciu o różne dokumenty; bardzo podobną treść ma 24 i 25 rozdział 2 Księgi Królewskiej oraz pierwsze 7 wersetów 39 rozdziału Księgi Jeremiasza.

Beznamiętna relacja z wydarzeń, jakże inna od pełnych emocji i dramatyzmu przesłań proroka, stanowi tym większy kontrast dla całej księgi i wyraża ważną prawdę: jakkolwiek byśmy oceniali sposób, w jaki Jeremiasz głosił słowa, które przekazał mu Bóg, spełniły się całkowicie. Nie można zbyć ich uwagami o kwiecistości i kolorycie prorockich wizji, nie można zlekceważyć z powodu nadmiernej dramatyczności. Bóg sięgał po tak wyraziste środki, aby zwrócić uwagę ludu Judy i Jerozolimy na zagrożenie, przed jakim stali – a gdy oni odrzucili wezwanie do upamiętania, spotkało ich dokładnie to, co zapowiedział prorok Boży.

Ponieważ epilog został zredagowany już po opisywanych wydarzeniach, prawdopodobnie podczas niewoli babilońskiej, jego zadaniem jest uświadomienie czytelnikom, że Bóg zawsze spełnia to, co zapowiedział. Przebywając w Babilonii doskonale o tym wiedzieli, ale lektura całej Księgi Jeremiasza ukazywała im cały proces, jak doszło do tego, że stracili ziemię ojczystą, stolice i Świątynię Bożą. Fakt, iż epilog jest tak bardzo podobny do zakończenia Księgi Królewskiej, relacjonującej postępujący upadek najpierw zjednoczonego królestwa Izraela, a potem obu jego części (północnej – Izraela, oraz południowej – Judy), sugeruje, że obie księgi były czytane obok siebie, ukazując cały ciąg przyczynowo-skutkowy, ze szczególnym naciskiem na wielokrotne łamanie Bożego przymierza i ciągłe (z wyjątkiem kilku reform religijnych, o których w Księdze Jeremiasza nie ma właściwie wzmianki) odrzucanie Bożych wezwań do nawrócenia.

Niewola babilońska staje się czasem refleksji i wyciągania bolesnych lekcji z historii narodu wybranego, czyli osiąga dokładnie taki cel, jaki zamierzył Bóg – dyscyplinując swój lud. A wzmianka o odmianie losu króla Jehojakina (Jojakina) uprowadzonego do niewoli ok. 11 lat przed upadkiem Jerozolimy, zapowiada odmiany losu wszystkich wygnańców.

Zwróć uwagę: Epilog Księgi Jeremiasza wspomina o zaledwie 4600 wygnańców. Według 2 Krl 24,14-16 kilkukrotnie więcej ludzi uprowadzono już podczas pierwszego wysiedlenia wraz z Jehojakinem.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.