1 Księga Królewska 9,10 – 11,43

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Po opisie budowy i poświęcenia Świątyni następuje kolejny opis panowania Salomona, który z jednej strony ukazuje jego coraz większą chwałę i bogactwo, a z drugiej strony ukazuje pierwsze zauważalne rysy na wizerunku doskonałego władcy. Harmonijna relacja z królem Tyru psuje się przy okazji kolejnej transakcji, a kolejne przedsięwzięcia budowlane wymagają coraz większych nakładów finansowych i ludzkich. Wielkość Salomona zyskuje mu poważanie pośród innych władców (w tym etiopskiej królowej Saby), a on sam otacza się coraz większym zbytkiem.

Jednak dla uważnego czytelnika, pamiętającego o ostrzeżeniu, jakiego Bóg udzielił przez Mojżesza w Księdze Powtórzonego Prawa  17,14-20 opis ten zawiera bardzo niepokojące elementy. Król, jakiego Izraelici ustanowią nad sobą miał wystrzegać się gromadzenia wielkich bogactw, trzymania wielu koni i poślubienia wielu żon, powinien natomiast sporządzić dla siebie kopię Bożego prawa i trzymać się go we wszystkim. Tymczasem Salomon był bardzo bogaty, szczycił się końmi sprowadzanymi z Egiptu i poślubił mnóstwo kobiet, które ostatecznie odwróciły go od Boga i skłoniły do oddawania czci innym, fałszywym bóstwom. Król, który został obdarzony przez Boga szczególną mądrością, tak bardzo zawierzył własnej wielkości i chwale, że postawił się ponad prawem Bożym, któremu miał być posłuszny.

Niewierność Salomona wobec Boga unieważniła wszystkie warunkowe obietnice, które Bóg złożył mu w przeszłości – m.in. długiego życia i trwałości panowania – i jedynie przez wzgląd na wierność Dawida, Salomon uniknął natychmiastowego poniesienia konsekwencji swego upadku. Jednak jego panowanie przestało być beztroskim pasmem sukcesów; odtąd musiał zmagać się z wrogami zewnętrznymi i wewnętrznymi.

Bóg, tak jak niegdyś w przypadku Saula i Dawida, wybrał nowego władcę, który będzie miał szansę rządzić Jego ludem zgodnie z prawem Bożym – Jeroboama, jednego z urzędników Salomona, któremu ten powierzył nadzór nad przymusowymi robotami w jednym z północnych plemion. I mimo iż Salomon próbował go zgładzić, jak wcześniej Saul Dawida, Boże postanowienie było nieodwołane.

Zwróć uwagę: Księga Kronik, skierowana do wygnańców powracających do Jerozolimy, aby odbudować Świątynię Pana, pomija wszelkie negatywne aspekty panowania Salomona, skupiając się na jego roli we wzniesieniu pierwszej Świątyni zburzonej przez Babilończyków.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.