2 Księga Królewska 15,1 – 17,41

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Jeroboman II był ostatnim wielkim królem północnego królestwa (choć autor Księgi Królewskiej poświęca mu niewiele uwagi), wielu kolejnych władców obejmowało tron w wyniku zamachów, a gdy udawało im się zachować panowanie na dłużej, musieli borykać się z szeregiem zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych, związanych przede wszystkim z wzrastającą siłą i znaczeniem Asyrii. To właśnie chęć zawiązania sojuszu przeciw Asyryjczykom była powodem wojny, jaką Pekah, król Izraela, i Resin, król Aramu, toczyli z Judą, próbując siłą nakłonić południowe królestwo do przyłączenia się do ich planów.

Głównym tematem tego fragmentu jest unicestwienie północnego królestwa, więc także panowanie dwóch kolejnych królów judzkich, Azariasza (Uzjasza) i Jotama, zostaje opisane bardzo skrótowo (więcej informacji można znaleźć w Księdze Kronik); uwagę autora skupia dopiero postać Achaza i to z dwóch względów: jego prośby do króla Asyrii o interwencję przeciw Izraelowi i Syrii, oraz wzniesienie bałwochwalczego ołtarza i związane z nim zmiany w Świątyni jerozolimskiej, sygnalizujące coraz głębszy upadek także południowego królestwa.

Interwencja asyryjska kończy się podbiciem i zajęciem Aramu (stąd spotkanie Achaba z królem asyryjskim w Damaszku) i północnych terenów Izraela. Ozeasz, ostatni król Izraelski stał się wasalem Asyrii i gdy próbował zawiązać sojusz z Egipcjanami, aby przeciwstawić się Asyryjczykom, spisek został wykryty i sprowokował interwencję zbrojną, która ostatecznie zakończyła historię północnego królestwa. Znaczna cześć ludności została uprowadzona, a na jej miejsce, jak to było w zwyczaju Asyryjczyków, sprowadzono podbite ludy z innych terenów, które przejęły część wierzeń ludu Bożego, łącząc je z własnymi. To oni są protoplastami Samarytan (od Samarii, najważniejszego miasta i byłej stolicy Izraela), o których czytamy w Nowym Testamencie.

Jednak ocena autora księgi jest jednoznaczna: upadek Izraela i uprowadzenie ludu do niewoli nie było wynikiem sytuacji geopolitycznej ani nieprzemyślanych sojuszy i bratobójczych walk, lecz konsekwencją wieloletniego bałwochwalstwa i grzechu Izraelitów, z którego, mimo wielokrotnych napomnień i wielkiej cierpliwości Bożej, nie chcieli się upamiętać. Dalsza historia ludu Bożego obejmuje jedynie Judę.

Zwróć uwagę: Wojna Izraela i Syrii przeciw Judzie jest tłem słynnego proroctwa Izajasza o nadejściu Emanuela (zob. Iz 7–9).

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.