Księga Psalmów 68 – 72

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Możliwe, że Psalm 68 powstał dla upamiętnienia sprowadzenia do Jerozolimy Arki Przymierza, które do wydarzenie stanowiło dla Dawida jedno z najważniejszych dokonań jego rządów. Psalmista przywołuje pierwsze doświadczenia narodu Izraelskiego, kiedy Bóg zstąpił z góry Synaj, aby poprowadzić ich przez pustynię do Ziemi Obiecanej. To sygnalizuje wątek, który będzie powracał także w innych psalmach: wspominanie wielkich dzieł Bożych z przeszłości, co staje się oparciem i nadzieją w teraźniejszości – gdyż Bóg jest taki sam.

Kolejne dwa psalmy są poruszającym wołaniem o pomoc. Szczególnie wymowne są obrazy z Psalmu 69, gdzie Dawid przyrównuje swoją sytuację do grząskiego błota, z którego nie może sam się wyrwać ani schronić się przed zalewającymi go falami – obrazem wrogości i nienawiści otaczających go wrogów; ale także własnej grzeszności i głupoty.

W Psalmie 71 pojawia się wątek starości i polegania na wierności Bożej nie tylko w życiu doczesnym, ale także po śmierci. Umieszczenie tego psalmu jest nieprzypadkowe, gdyż jest to przedostatni psalm II części Księgi, a jej końcem są słowa: „koniec modlitw Dawida, syna Isajego”. Nie są to bynajmniej ostatnie psalmy Dawida, jakie znajdujemy w Księdze Psalmów, a wspomniane słowa mogą być pozostałością pierwotnego zbioru utworów króla-psalmisty, włączonego do ostatecznej wersji Księgi. Psalm stanowiący refleksję Dawida nad przemijającym życiem jest naturalnym zwieńczeniem zbioru dzieł.

Ostatni psalm (72) tej części jest typowym psalmem królewskim – modlitwą o powodzenie dla Salomona, kolejnego władcy. Tego rodzaju utwory wykorzystywane były później w liturgiach koronacyjnych, a z czasem nabrały charakteru zapowiedzi mesjanistycznych – obietnic odnoszących się do przyszłego, największego władcy, Syna Dawida, zgodnie z obietnicą, jaką złożył mu Bóg, że nigdy nie zabraknie mu potomka na tronie Izraela (zob. 2 Sm 7:16). Wynikało to wprost z refleksji wygnańców z Judei, tak w Babilonii, jak i po powrocie do Jerozolimy: skoro Bóg jest wierny swoim obietnicom, Izrael będzie jeszcze miał Króla.

Zwróć uwagę: Przypis do Psalmu 72, przypisujący autorstwo Salomonowi, może oznaczać również, że jest on dedykowany Salomonowi, w takim wypadku byłby psalmem, który Dawid (?) napisał z myślą o swoim synu, który wstąpił po nim na tron Izraela.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.