Księga Psalmów 97 – 103

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Mimo uwagi po Psalmie 72, „kończącej” zbiór psalmów Dawida, kolejne utwory króla-psalmisty pojawiają się w dalszych częściach Księgi Psalmów. To świadczy o tym, iż jest ona zbiorem, który powstawał stopniowo, fragmentami, na długo przed tym, zanim nadano mu ostateczną postać. Różne były również „klucze” służące do aranżacji psalmów: czasami opierała się ona na osobie autora, czasami na sposobie wykorzystania w liturgii, czasami na podobieństwie tematyki. Te psalmy również zostały zebrane razem przez redaktora, podkreślając wątek Boga-Władcy, Miłosiernego Króla, któremu należy się chwała nie tylko ze strony Izraelitów, ale także wszystkich narodów. Jest to również Bóg potężny i sprawiedliwy, karzący zło i wzbudzający strach. Jednak Ci, którym jest On bliski, nie mają powodu do przerażenia – ich „strach” jest bojaźnią Bożą, nabożnym szacunkiem, który jest początkiem mądrości (zob. Prz 1,7); widzą, jak Bóg postępuje z tymi, którzy sprzeciwiają się Jego prawom i wiedzą, że gdy będą Mu posłuszni i ukorzą się przed Nim, zawsze mogą liczyć na Jego łaskę.

To właśnie poczucie bliskości Boga, jakiej doświadczają wierni Mu ludzie i całkowitej ufności, jaką mogą w Nim pokładać, mimo iż jest On Bogiem strasznym i sprawiedliwym, karzącym zło i nieprawość, tak bardzo porusza w treści psalmów. Dla wielu chrześcijan Psalm 103 jest jednym z ulubionych tekstów Pisma Świętego, wyrażającym zaufanie do Boga, który jest „miłosierny i łaskawy, cierpliwy i pełen dobroci”. Bóg wie wszystko o kruchości człowieka, o jego grzeszności i skłonności do odstępstw, ale nie śpieszy się z karaniem i wylewaniem swego gniewu – jest raczej gotów przebaczać i zapominać o grzechach.

To połączenie strachu przed Bożym gniewem, nabożnej czci („bojaźni”) dla Niego, świadomości Jego wierności i miłosierdzia, a przede wszystkim łaski, jaką okazuje grzesznym ludziom, gdy upamiętają się i wracają do Niego, jest charakterystyczne dla całego Starego Testamentu. Boża świętość, sprawiedliwość i surowość zawsze były równoważone Jego miłością, cierpliwością i troską – i o wiele częściej Bóg okazywał te drugie. Stary Testament przedstawia obraz Boga równie łaskawego i miłosiernego, dokładanie taki sam, jaki znajdujemy w Nowym Przymierzu.

Zwróć uwagę: Słowa Psalmu 101, wypowiadane przez króla Izraela, brzmią jak przysięga wasala składana przed suwerenem, że będzie dbał o przestrzeganie Jego prawa. To Bóg jest najwyższym władcą.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.