Księga Psalmów 90 – 96

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Kolejna, IV część Księgi Psalmów przynosi zauważalną zmianę nastroju: częste błagania i prośby o wybawienie znane z wielu poprzednich psalmów ustępują miejsca chwale dla Boga wybawcy, a okazyjne błagania brzmią bardziej jak tło dla radosnych refleksji o Bożym zbawieniu.

Otwiera ją psalm Mojżesza, jedyny w całej księdze, modlitwę wyzwoleńców z Egiptu i refleksję nad kruchością i przemijaniem ludzkiego życia. Kontrastem dla ulotności człowieczej egzystencji jest natomiast trwałość i nieprzemijalność Boga – i jedynie On może stać się ostoją ludu, zdolnym zachować na wieki to, na co się porwali, przeciwstawiając się mocy całego Egiptu, bo zaufali swemu Bogu

Także Psalm 91 opiewa pewność i bezpieczeństwo, jakie płynie z wierności Bogu. Ten psalm nie jest jednak bezwarunkową obietnicą, a raczej przeciwwagą dla licznych w poprzednich częściach psalmów błagalnych, w których sprawiedliwi i ufający Bogu wołali o wyzwolenie z trudnych sytuacji, w jakich się znaleźli. Doświadczenie Bożej ochrony jest dowodem Jego łaski i powinno pobudzać nas do oddania Mu chwały (np. Ps 92), a nie do przekonania, że nigdy nic złego nas nie spotka.  Motyw skargi na bezbożnych pojawia się w Psalmie 94, ale tym razem psalmista otwarcie i głośno się im przeciwstawia i wzmocniony wielkością Boga wręcz wzywa innych, alby się do niego przyłączyli. To nie bezbożni zmienili swoje postępowanie, lecz psalmista znalazł oparcie w Bogu i spojrzał na świat wokół siebie innymi oczami.

Dwa kolejne psalmy są wezwaniem do przyłączenia się do oddawania chwały Bogu. Psalm 96 wzywa do tego inne narody, podnosząc powszechność Bożego panowania. Pan jest nie tylko Bogiem Izraela, ale całej ziemi, Stwórcą wszechświata. W wielu psalmach okoliczne narody przedstawiane są jako wrogowie Izraela, ale tutaj są ich partnerami w opiewaniu chwały Boga. Psalm 95 jest z kolei refleksją nad historią narodu wybranego i jego druga część przypomina, że nawet po triumfalnym wyjściu z Egiptu wielu ludzi zamknęło swoje serca przed Bogiem i poniosło tego konsekwencje.

Zwróć uwagę: W Izraelu nie było wielkich rzek (z wyjątkiem Jordanu zasługiwały raczej na miano potoków), natomiast okoliczne potęgi – Egipt i Mezopotamia – położone były nad potężnymi rzekami i czasami były one symbolami tych narodów – możliwe, że tak jest także w Ps. 93.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia w portalu wBiblii.pl.