Księga Psalmów 83 – 89

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Końcowe psalmy III części księgi przyciągają uwagę różnorodnością autorów. Psalm 83, ostatni z psalmów Asafa, jest w istocie „psalmem pomsty” – wołaniem do Boga, aby z całą surowością odpłacił innym za zło, jakie wyrządzili ludowi Bożemu. Współcześni wierzący są czasami zaskoczeni wymową tego rodzaju utworów, gdyż zdają się one przeczyć zasadzie przebaczenia wrogom i modlitwy o nich, jaką głosił Jezus (np. Mt 5,44). Jednak „psalmy pomsty” służą przede wszystkim wyrażeniu emocji i to właśnie wylanie całego swojego żalu i gniewu przed Bogiem jest najlepszą drogą do postawy, jakiej nauczał Jezus: zdania się na Boga i pozostawienia wymierzania sprawiedliwości w Jego rękach.

Psalm 84 jest pieśnią pielgrzymów, sławiącą korzyści płynące z przebywania przed obliczem Bożym i podjęcia dalekiej wędrówki do Jerozolimy, miejsca, które wybrał sobie na mieszkanie. Psalm 85 wyraża ufność w Bożą łaskę po wymierzeniu dyscypliny („karania”) swojemu ludowi – Boże karanie ma na celu zawrócenie grzesznika z jego drogi, a nie odegranie się na nim, dlatego gdy dobiega końca, jego naturalną częścią jest odnowienie relacji z Bogiem – i odrodzenie człowieka lub narodu. Podobną wymowę ma Psalm 86, jedyny psalm Dawida włożony w tej części zbioru pomiędzy psalmy „synów Koracha”.

Psalm 88 jest poruszającym lamentem człowieka stojącego na skraju śmierci (a przynajmniej tak postrzegającego swoją sytuację) i wołającego do Boga o wybawienie, gdyż gdy odejdzie już z tego świata, nie będzie mógł Go chwalić. Treść psalmu odzwierciedla przekonanie, jakie podzielało wówczas wielu ludzi, iż śmierć jest kresem i wraz z nią ustaje wszelka świadoma aktywność.

Psalm 89 jest chyba najbardziej „teologicznym” utworem w tej części zbioru. Rozpoczyna się od przypomnienia wielkości Boga, objawionej w wielkich dziełach, jakich dokonał w historii Izraela, oraz od przywołania Jego przymierza z Dawidem, pomazańcem Pańskim, wraz z warunkami tegoż przymierza, jakie obowiązywały potomków Dawida – a kończy bolesnym pytaniem, dlaczego wydaje się, że to przymierze zostało zerwane, i gdzie mają teraz wypatrywać prawdziwego Pomazańca Bożego, albo, jakbyśmy ujęli to dzisiaj: „Kiedy nadejdzie Mesjasz?”

Zwróć uwagę: Heman i Etan, autorzy psalmów 88 i 89, wspomniani są w 1 Krl 4,31 jako mędrcy Izraela, którzy ustępowali jedynie Salomonowi.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl