Księga Psalmów 104 – 106

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Trzy ostatnie psalmy IV części Księgi Psalmów są swoistymi kazaniami; pieśniami-opowieściami sławiącymi dzieła Boże. Pierwszy z nich opowiada o dziele stworzenia, a właściwie o tym, jak obecnie wygląda świat stworzony przez Boga, gdzie wszystko ma swoje miejsce i funkcjonuje według Bożego planu. Bóg jest autorem Stworzenia, ale nie pozostawił swojego dzieła; przeciwnie, każdego dnia dogląda go z troską – i świadomość tego pobudza psalmistę do oddawania Mu chwały.

Psalm 105 opowiada historię Izraela od Abrahama aż do wejścia do Ziemi Obiecanej. Jest to jednak opowieść o Bogu, a nie o samym Izraelu, dlatego na pierwszy plan wysuwane są Boża wierność i łaska, a próżno szukać w treści psalmu jakichkolwiek wzmianek o uporze i niewierności Izraelitów, choć wszyscy, którzy znali tę historię dobrze wiedzieli, że miała ona również wiele mrocznych stron, sprowokowanych ludzką niewiarą, hardością i egoizmem. Tym bardziej podkreślona jest postawa Boga, który okazał się miłosierny i cierpliwy, dokonał dzieła zbawienia i spełnił swoją obietnicę.

Motyw niewierności Izraelitów zostaje przywołany dopiero w Psalmie 106. Tym razem psalmista nie ukrywa niczego, przeciwnie, z brutalną szczerością przywołuje upadki swego narodu. Wydarzyły się one dokładnie w tym  samym okresie, o którym traktował Psalm 105, więc gdy czyta się te psalmy jeden po drugim, tym wyraźniejsza staje się łaska Boża i tym bardziej oczywiste jest, jak nieadekwatna była odpowiedź Izraelitów na to, co otrzymali. A jednak Bóg nie odrzucił ich, lecz przebaczał im i podnosił po upadku – i to właśnie Boża cierpliwość i łaska jest jedyną nadzieją psalmisty, na której opiera swe wołanie o kolej-ne zbawienie Boże – tym razem z niewoli u obcych narodów.

Te trzy psalmy wskazują na ważną prawdę, że chwała i uwielbienie dla Boga opierają się na Jego dziełach i Jego naturze, objawionych w Stworzeniu, a przede wszystkim w Jego postępowaniu z ludźmi. Uwielbianie Boga to nie kwestia emocji i zatracenia się w uniesieniu, lecz pamięci o tym, kim On jest i co uczynił – i wyciąganiu z tej wiedzy wnios-ków o tym, jak powinniśmy żyć, opierając się na Jego łasce.

Zwróć uwagę: Określenie Egiptu jako „ziemi Chama” (np. Ps 105,23.27; 106,22) odwołuje się do jednego z synów Noego (Sem, Cham i Jafet), uważanego za przodka mieszkańców Afryki i Kanaanu (zob. Rdz 9,18-27).

11-27

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu w Biblii.pl.