Księga Estery 1,1 – 4,17

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Nie wszyscy wygnańcy z Judy i Jerozolimy, którzy trafili do niewoli babilońskiej, zdecydowali się powrócić do ojczyzny, kiedy otworzyła się przed nimi taka możliwość. Przeciwnie, z Księgi Ezdrasza wiemy, że początkowo zdecydowało się na to jedynie ok. 50 tysięcy Żydów, i w znacznej mierze uczynili to w określonym celu: aby odbudować Świątynię Pańską. To znaczy, że większość Żydów postanowiła pozostać na ziemiach, na których zostali osiedleni. Imperium babilońskie upadło, tak jak zapowiedział to Bóg, a ich miejsce zajęło królestwo Medów i Persów, a później samodzielnie Persja. W tym czasie właściwie nie było już nikogo, kto pamiętałbym osobiście Jerozolimę i Judę sprzed upadku. Dla wielu z nich domem była właśnie owa „obca” ziemia.

Wydarzenia z Księgi Estery miały miejsce za panowania Achaszwerosza (Kserksesa I, 485-465 r p.n.e.), miedzy odbudową Świątyni w Jerozolimie, opisaną w pierwszej części Księgi Ezdrasza, Aggeusza i Zachariasza, a misją Ezdrasza – odbudową murów Jerozolimy, opisanymi w drugiej części jego księgi oraz Księdze Nehemiasza (i pośrednio, proroctwie Malachiasza). Daje nam doskonały wgląd w życie tych, którzy zdecydowali się pozostać przy życiu, jakie ułożyli sobie na obczyźnie. Mimo iż główny „teatr wydarzeń” przeniósł się z powrotem do Judei, Księga Estery (jak wcześniej Księga Daniela i Ezechiela) dowodzi, że Bóg nie przestał się troszczyć o swój lud także w innych częściach świata.

Co ciekawe, w całej księdze ani razu nie pojawia się wzmianka o Bogu. Jest On jednak swoistym „ukrytym aktorem” wszystkiego co się dzieje, przygotowując wszystko, aby uratować lud, który zawierzył się Jemu. Dla niezorientowanego czytelnika historia Estery może być pasjonującą opowieścią o kaprysach władców i zmienności ludzkich losów, ale dla wierzących starego i nowego przymierza jest to świadectwo działania opatrzności Bożej w życiu jednostek i całego narodu.

Podobnie jak w Księdze Daniela, także w Księdze Estery widzimy Żydów, którzy dochodzą do bardzo wysokich pozycji w obcym państwie. Jest to jednak przede wszystkim owocem ich wierności Bogu, a nie własnych zabiegów. A im wyższa była to pozycja, tym większą mieli odpowiedzialność za losy rodaków. Władza jest służbą, a nie zwieńczeniem życia.

Zwróć uwagę: Mordochaj pochodził z rodu króla Saula (2,5), a Haman był potomkiem Agaga (3,1). Lud Agaga od dawna był wrogiem Izraela (zob. Wj 17,8-16), walczył z nim także król Saul (1 Sm 15,1-33).

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.