1 Księga Królewska 3,1 – 5,18

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Po zabezpieczeniu swojej pozycji jako władcy Salomon przystępuje do umocnienia swoich rządów. Jednym z pierwszych aktów jest sojusz z Egiptem, przypieczętowany małżeństwem z córką faraona. Motyw sojuszy politycznych i małżeństw z kobietami z innych krajów powróci jeszcze kilkakrotnie w historii panowania Salomona.

Innym zadaniem było uporządkowanie sytuacji religijnej. W Jerozolimie znajdowała się Arka Przymierza, sprowadzona tam przez Dawida. Kilkadziesiąt lat wcześniej została wyniesiona z Przybytku w Sylo, gdzie opiekował się nią kapłan Heli i wpadła w ręce Filistynów; po przybyciu do Jerozolimy została złożona w tymczasowym namiocie, gdyż jak dowiadujemy się z 2 Krn 1,3-6, sam Przybytek i ołtarz znajdowały się wtedy właśnie w Gibeonie, dokąd udał się Salomon. Więc mimo iż oddawanie czci Bogu odbywało się w wielu różnych miejscach, wbrew postanowieniom Prawa Mojżeszowego, czyn Salomona jest raczej próbą skonsolidowania kultu, niż jego rozproszenia. W takim kontekście należy także rozpatrywać przygotowania do budowy świątyni, które Salomon podejmuje z pomocą Hirama z Tyru, przyjaciela swojego ojca. Zastąpienie przenośnego Przybytku stałą Świątynią będzie największym dokonaniem potomka Dawida i spełnieniem pragnień tego wielkiego męża Bożego, których on sam nie mógł  zrealizować z powodu krwi, którą przelał (zob. 1 Krn 22,8).

To właśnie podczas wizyty w Gibeonie Bóg objawia się Salomonowi we śnie i pozwala mu poprosić o dowolną rzecz, a młody król prosi Pana o mądrość, aby dobrze rządzić ludem Bożym. Taki wybór zostaje nagrodzony również innymi rzeczami (bogactwem i sławą) i warunkową obietnicą długiego życia – jeżeli Salomon będzie wiernie przestrzegał praw Bożych. Kolejny epizod – rozsądzenie sporu między dwiema nierządnicami (!) – jest pierwszym dowodem mądrości w rozsądzaniu spraw ludu i zyskuje mu uznanie Izraelitów. Kolejnymi dowodami są rządy Salomona, który w umiejętny sposób organizuje strukturę rosnącego w siłę państwa i zyskuje sławę mądrego władcy nie tylko w Izraelu, ale także poza granicami. Wydaje się, że nie sposób znaleźć nikogo lepszego, komu Bóg mógłby powierzyć dzieło wzniesienia Świątyni.

Zwróć uwagę: Etan i Heman Ezrachici, o których wspomina 1 Krl 4,31, byli autorami psalmów 88 i 89. Niewiele natomiast wiadomo o dwóch pozostałych postaciach synach Machola, Kalkolu i Dardzie.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.