Księga Psalmów 50 – 58

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Psalm 50 przedstawia kolejnego z psalmistów, Asafa, jednego z muzyków, wyznaczonego do służby Bogu jeszcze przez Dawida i obecnego przy poświęceniu Świątyni Salomona  (zob. 1 Krn 6,24 2 Krn 5,12). Jest autorem 12 psalmów, lecz pozostałe 11 znajdują się dopiero w III części (księdze) Księgi Psalmów. Szczególna jest wymowa psalmu, w którym Bóg przypomina swemu ludowi, że nie mogą złożyć Mu w ofierze niczego, co i tak do Niego należy, dlatego najcenniejszą rzeczą, jaką mogą oddać Bogu jest wdzięczność, uwielbienie i posłuszeństwo. 

Kolejne psalmy, aż do końca II części zbioru, są przypisane Dawidowi (lub bezimienne), a wiele z nich opatrzono dodatkowymi uwagami łączącymi ich treść z wydarzeniami z życia króla-psalmisty. Daje to unikalny wgląd zarówno w emocje i przemyślenia tej wielkiej postaci biblijnej w wielu kluczowych momentach jego życia, jak i zapewnia niezwykle cenny kontekst dla zrozumienia psalmów. Podkreśla również „chwilową” naturę ich treści. Emocje, które z tak wielką siłą wylewają się z ust psalmisty, są często odzwierciedleniem danej chwili, trudności i radości, które przeżywa – a tym, co nadaje im ponadczasowy i uniwersalny charakter, są odniesienia do Boga, który jest  stałą, wierną i niosącą nadzieję podporą w życiu psalmisty.

Z wielką siłą przemawia do współczesnych czytelników Psalm 51, będący wyznaniem grzechu po cudzołóstwie z Batszebą i zabójstwie Uriasza, dla wielu stał się wzorem ukorzenia przed Bogiem i uznania swych win, nie po to, aby się pognębić czy zgodzić się na wszystko, aby tylko uniknąć kary Bożej, lecz aby przyznać przed Bogiem i sobą, że to Jego Słowo jest prawdą, a Jego wyroki sprawiedliwe – i prosić Go o podniesienie i odrodzenie. Bogu bowiem nie zależy na zniszczeniu grzesznika, ale na tym, aby przemienić go swoją łaską. 

Wymowa wielu psalmów jest podobna do tych, jakie można znaleźć w I części Księgi – są wołaniem do Boga o ochronę, pomstę w obliczu licznych i niesprawiedliwych ataków ze strony ludzi, a jednocześnie wyznaniem wiary, że ostatecznie zatriumfuje sprawiedliwość Boża, i On sam wywyższy tych, którzy są Mu wierni.

Zwróć uwagę: Psalm 55 nie wspomina o kontekście historycznym, ale jego treść wydaje się odnosić do buntu Absaloma, a w szczególności do postaci Achitofela, powiernika i doradcy Dawida (2 Sm 15–17).

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.