Księga Psalmów 42 – 49

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Psalmy otwierające II część Księgi Psalmów mają innych autorów niż te, które znalazły się w części pierwszej. Są oni określeni jako „synowie Koracha”. Korach był Lewitą, z rodu Kehatytów (odpowiedzialnych za niesienie sprzętów Przybytku) i jednym z przywódców buntu przeciw Mojżeszowi (zob. Lb 16). Jednak termin „synowie Koracha” odnosi się raczej do grup śpiewaków, ustanowionych przez Dawida dla posługi w Świątyni (zob. 1 Krn 6,16-2), którzy wsławili się m.in. udziałem w niezwykłej bitwie za rządów króla Jehoszafata, gdy śpiewacy świątynni szli w pierwszym rzędzie armii judzkiej, a Bóg dał im zwycięstwo.

Nic dziwnego więc, że jednym z ważnych motywów w pieśniach, które stworzyli, jest Świątynia Pana w Jerozolimie oraz góra Syjon, na której ją wzniesiono. Choć życie religijne Izraelitów zawsze miało charakter scentralizowany, skupiony wokół Przybytku (Namiotu Zgromadzenia), w którym znajdowała się Arka Przymierza, jego „tymczasowa” struktura pozwala na przenoszenie go z miejsca na miejsce. Dopiero sprowadzenie Arki do Jerozolimy przez Dawida, a następnie wzniesienie tam Świątyni (przez Salomona) ustanowiło ostatecznie jedno jedyne miejsce, gdzie „zamieszkiwała” chwała Boża i na zawsze już stało się ono najważniejszym miejscem w życiu religijnym Żydów.

Ma to odzwierciedlenie także w częstym w Księdze Psalmów, zwróceniu się do innych narodów i opiewaniu narodu izraelskiego („Jakuba”), wybranego i błogosławionego przez Boga. Psalmy synów Koracha pochodzą więc z nieco późniejszego okresu niż psalmy Dawida, choć występuje w nich wiele podobnych wątków. Uwagę zwraca również zastosowanie w niektórych psalmach pierwszej osoby liczby mnogiej. Są one już nie tyle pieśniami jednostki, pojedynczego człowieka wyrażającego swe myśli i emocje przed Panem, ale prawdziwymi hymnami wspólnoty wiernej swemu Bogu.

Psalm 42 i 43 były pierwotnie jednym utworem, o czym świadczy m.in. ich wspólny refren („czemu rozpaczasz, duszo moja), a Psalm 45 jest pieśnią weselną na dzień zaślubin króla.

Zwróć uwagę: Określenie „góra Syjon, na krańcach północnych”, (Ps 48,2) podczas gdy Jerozolima utożsamiana jest z południem Ziemi Obiecanej, skłania niektórych biblistów do upatrywania w słowach psalmu odwołań do samego tronu Boga, nie tylko Świątyni jerozolimskiej.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.