Księga Psalmów 78 – 82

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Psalm 78 jest utworem dydaktycznym, swoistym kazaniem; przesłaniem o wierności Boga i niewierności ludu, wyjaśniającym historię ludu wybranego i wydarzania, które rozegrały się w okresie poprzedzającym ustanowienie monarchii Dawida i Salomona. Najważniejszym zdarzeniem było przeniesienie centrum kultu religijnego do Jerozolimy, poprzedzone utratą Arki Przymierza i zniszczeniem Przybytku w Sylo (zob. 1 Sm 4). Psalm wyjaśnia, że stało się tak z powodu bałwochwalstwa i nieposłuszeństwa Izraelitów, a Świątynia wzniesiona w Jerozolimie jest dowodem, że Bóg powierzył odrodzenie narodu w ręce Dawida.

Psalm 79 opowiada natomiast o zniszczeniu Świątyni przez wojska pogańskie i jest wołaniem do Boga, aby wstawił się za swoją własnością: ludem Bożym i świętym miastem. Podobną wymowę ma Psalm 80, zawierający w sobie piękny obraz Izraela jako winorośli Bożej, przesadzonej z Egiptu i otoczonej opieką Bożą, a teraz wystawioną na pastwę okolicznych, pogańskich narodów.

Psalm 81 jest natomiast Bożą odpowiedzią na wołanie narodu; po wezwaniu ludu do oddania chwały Bogu, psalmista cytuje słowa Boże, ostrzegające przed bałwochwalstwem i zapewniające o Bożej ochronie i błogosławieństwie, które nigdy by ich nie opuściły, gdyby tylko oni pozostali wierni Bogu. Ten psalm nawiązuje wprost do treści Ksiąg Samuela i Królewskiej, opisujących postępujący upadek narodu w wyniku swej niewierności Bogu – i stawia podobną diagnozę. Błogosławieństwo, powodzenie, pokój i szczęście zawsze były dostępne na przysłowiowe „wyciągnięcie ręki”, gdyż Bóg, wierny swemu przymierzu z Izraelem, był gotów i chciał im błogosławić; jednak to sami Izraelici, myląc Boże miłosierdzie i cierpliwość (odwlekającą się karę) z przyzwoleniem na bałwochwalstwo, sprowadzili na siebie Boży gniew i spustoszenie.

Psalm 82 jest Bożym sądem nad tymi, którzy są odpowiedzialni za opiekę nad słabymi i ubogimi, a nie wywiązują się z tego obowiązku. Słowo elohim, przekładane najczęściej jako bogowie, może oznaczać również sędziów, a w takim razie psalm jest wyrzutem przeciw sędziom i książętom ludu, którzy nie biorą w obronę skrzywdzonych. Jeśli zaś słowo to odnosi się do fałszywych bóstw, psalm można rozumieć jako satyrę na ich bezsilność i bezsensowność pokładania w nich nadziei.

Zwróć uwagę: Gdy Jezus nazwał siebie „prawdziwym krzewem winnym” (J 15,1), odwołuje się do krzewu winnego jako symbolu Izraela.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia na portalu wBiblii.pl.