Księga Rodzaju 34,1 – 36,43

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Mówi się, „Małe dzieci, małe kłopoty; duże dzieci, duże kłopoty”. Dotychczas synowie i córka Jakuba byli biernymi postaciami w historii rodziny – niemym świadectwem napięć i rywalizacji, jakie w niej panowały. Teraz podejmują inicjatywę i zabierają głos, i nie jest to piękny obraz.  Jakub doświadcza wielkiej osobistej przemiany przed Bogiem, lecz zachowanie jego dzieci ukazuje wpływ, jaki miały na nie konflikty rodziców.

Wszystkie „problemy” dotyczą dzieci Lei, odrzuconej i niekochanej. Najpierw najmłodsza z siedmiorga rodzeństwa, Dina, oddala się od rodziny poszukując towarzystwa pośród okolicznych dziewcząt i zostaje zgwałcona przez młodego księcia Sychem. Wobec braku zdecydowanej reakcji Jakuba inicjatywę przejmują starsi bracia Diny, ale ich „rozwiązanie” opiera się na oszustwie i przemocy. Wykorzystując znak przymierza z Bogiem – obrzezanie – jako podstępną broń, Symeon i Lewi dokonują masakry wszystkich mieszkańców Sychem, a gdy Jakub uzmysławia im konsekwencje ich czynu, oni nie wprost wypominają mu jego bezczynność. Jakiś czas potem, po śmierci Racheli, kolejny cios pada ze strony Rubena, który współżyje z Bilhą, służącą rywalki jego matki i nałożnicą Jakuba. To nie był tylko efekt „buzujących hormonów”, lecz umiejętnie wymierzony atak w autorytet niekochającego ojca.

Odpowiadając na wezwanie Boże Jakub powraca do Betel, gdzie niegdyś złożył śluby Bogu. Akt wzniesienia ołtarza i złożenia ofiary można interpretować jako ich ostateczne spełnienie ślubów, a Bóg potwierdza swoje przymierze z nim, obiecując, jak Abrahamowi, potomstwo i ziemię.

Droga powrotna Jakuba znaczona jest grobami. Najpierw umiera Debora, niańka jego matki, a być może także jego własna lub jego dzieci. Rywalizację w rodzinie kończy śmierć Racheli podczas porodu drugiego syna. Jakub chowa ukochaną żonę i powraca do swojego ojca, który też niebawem umiera. Pogrzeb Izaaka jest kolejną okazją do spotkania braci, co jest symbolicznym końcem kolejnego rodzinnego sporu.

Fragment kończy się szczegółową genealogią Ezawa i mieszkańców Seiru. Kilkukrotnie podkreślenie faktu, że potomkami Ezawa są właśnie Edomici przygotowuję grunt pod późniejsze relacje obu narodów.  

Zwróć uwagę: Czyny Rubena, Symeona i Lewiego zostają wypomniane podczas błogosławieństwa, jakie Jakub udziela swoim synom. Możliwe, że historia ta ma wyjaśnić, dlaczego trzej bracia zostali odrzuceni, a dziedzicem przymierza został czwarty w kolejności Juda.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia, na portalu wBiblii.pl.