Księga Rodzaju 24,1 – 26,33

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

Mówi się, że Bóg nie ma wnuków, czyli iż każdy człowiek musi samodzielnie pielęgnować swoją relację z Bogiem i nie może polegać na wierze swoich bliskich. Jeśli ktokolwiek zasługiwał na miano Bożego „wnuka” to był to z pewnością Izaak. W porównaniu z Abrahamem, Izaak wydaje się być postacią bierną, niemal wtórną, ale najważniejszą przesłanką do takiego wniosku są słowa Boga, który zapewniając Izaaka o stałości zawartego przymierza i obietnicy błogosławieństw, jasno stwierdza, że dzieje się to „przez wzgląd na Abrahama”.

Abraham umarł, tak jak Bóg obiecał, sędziwy i syty dni, ale przymierze trwało nadal. Boża wierność zawartemu przymierzu, nawet gdy kolejne pokolenia dalekie są od bojaźni Bożej, która cechowała ich przodków, to wątek, który często powraca w Piśmie Świętym. Przypomina o ciągłości wspólnoty wiary; każda wspólnota zawdzięcza swoje istnienie oddaniu tych, którzy żyli wcześniej i Bożej wierności obietnicom, które im złożył. Przymierze, błogosławieństwa i obietnice przeszły na Izaaka, i nawet jeśli jego jedyną zasługą byłoby przekazanie ich kolejnemu pokoleniu, na zawsze znajdzie miejsce w historii ludu Bożego.

Historia o „poszukiwaniu” żony dla Izaaka jest świadectwem opatrzności Bożej. Sługa Abrahama otrzymał jasne polecenie, aby znaleźć ją pośród najbliższej rodziny swego pana; możliwe nawet, iż Abraham miał na myśli właśnie Rebekę, o której istnieniu dowiedział się wcześniej (zob. Rdz 22,23). Odnalezienie krewnych Abrahama i spektakularne ujawnienie tożsamości Rebeki były dowodem Bożego prowadzenia i wierności. Tak również rozumieli jej bliscy, gdy powiedzieli, „od Pana ta rzeczy wyszła, dlatego nie możemy do tego nic dodać”. Bóg potwierdza, że przez cały czas czuwa na losem rodziny, którą wybrał. Ludzkie drogi prowadzą do celu, który On sam wcześniej wyznaczył.

Fragment ten ukazuje jeszcze jeden ważny wątek: studni, jako źródła wody niezbędnej do życia. W gorącym, pustynnym klimacie dostęp do wody był oznaką błogosławieństwa, bogactwa i władzy. Odkopując studnie wykopane przez Abrahama Izaak przywołuję spuściznę ojca; gdy kopie własne, osiąga szczytowy punkt swojego życia.

Zwróć uwagę: Brat Rebeki, Laban zostaje przedstawiony jako wiodąca postać w rodzinie, mimo iż jego ojciec jeszcze żyje. Może to świadczyć o jego umiejętnościach wykorzystywania innymi dla swoich celów, czego wkrótce doświadczy osobiście Jakub, syn Rebeki.

Tekst w przekładzie Biblii Tysiąclecia, na portalu wBiblii.pl.